اره من هم وضعم همین
مادر من با پنجاه و دو سال سن من و خواهرما دوست ندارم چون دختریم هرچی هم داره میده داداش کوچیکش و وقتی هم مشکل داشته باشه من و آبجی کوچیکه ام باید به دادش برسیم حتی تا حالا هم فقط یکبار رفته خونه دایی ام برای بار دوم اومده بره زن دایی ام گفته ما نیستم نیاید ولی الان خرج دانشگاه آبجی آخری ما نامیده با اینکه خودش کارمند آبجی مجبور کار کنه
عین مادرشوهر من که میگه بلد نیستم و تا خواهرشوهرم مجرد بود اون انجام کیداد از وقتی که متاهل شد با اینکه خونش نزدیکه اما کلا زیاد نمیاد خونه ی مادرش و اون یکی دخترش همیشه کاراشو انجام میده
یه سری به من زنگ زد بیا پایین کمکم میخوام تشک بدوزم میدونستم دوخت و دوز بلد نیست رفتم
بعد بهم گفت مثل اینایی که تشک درست میکنن بشین برام تشک درست کن منم سنم کم بود واقعا بلد نبودم
گفتم بلد نیستم گفت درست کن دیگه صبح دخترم داشت درست میکرد دیدم که داری نگاه میکنی یاد گرفتی
خلاصه دست به کار شدم بعد دو تا از دختراش اومدن نشسته بودن خوراکی میخوردن و من میدوختم همسرم اومد دید گفت وا تو چرا مگه بلدی مادرش گفت یاد میگیره
خلاصه همسرم گفت بچای هله هوله خوردن پاشید کمک کنید دیگه یکیش اومد کمک
منظورم این بود میخواستم به مادرشوهرم بگم به دیدن باشه تو ام دیدی تو چرا از دخترت یاد نگرفتی
خلاصه بعضیا خوب بلدن بگن بلد نیستن خودشون راحت کنن
به نظرم اول باید علت این رفتارش رو پیدا کنی، بعد طبق اون تصمیم بگیری که چیکار کنی.
البته کمک به والدین وظیفه هست و خیلیم خوبه،اما هر چیزی حد و حدود داره، ازطرفی هم هر کسی مسئولیت داره حداقل کارای شخصیش رو خودش انجام بده و درست هم انجام بده تا برای اطرافیان زحمت درست نکنه.پس علت و ریشه ی رفتارش رو پیدا کن و بعد تصمیم بگیر که به این کمک کردن ها ادامه بدی یا نه...
کمک بکن ولی خب خودت هم خیلی زیادی حاضر و آماده ی انجام کار هستی.انقدر حاضر نباش...
وقتی کسی چیزی انداخت فوراً میری که برش بداری، نرو...
اینا که گفتی چیزی نیست من برای مادرم نه خانوادم مادری میکنم
