اینکه آدمیم که راحت میشه کنترلش کرد
اینکه فهمیدم خانوادم خیرخواه من نبودن.
اون کسی که خودشو دلسوز من نشون میداد فقط یه خواهر بشدت حسود بود و همیشه مانع رشدم میشد ، ولی به زبون خودشو دلسوز نشون میداد و من احمق تمام عمر باور کردم
اینکه قرار نیست آدمها بابت آسیبهایی که بهم زدن پشیمون بشن یا عذاب بکشن یا عذر خواهی کنن
اینکه قرار نیست کسی زندگیم رو تکون بده فقط خودم
اینکه همسرم مرد ایده آل من نبوده و قرار هم نیست تغییر کنه
اینکه رویاهایی کودکیم محقق نشدن
اینکه از بقیه عقب موندم
اینکه باید با یه پارانوئیید مریض که حس میکنه وسایل خونه اعم از روغن و شکر و کوفت و زهرمار رو بسته میکنم میدم به خانوادم با ۱۰۰۰ کیلومتر فاصله اینکه هر چی خرج میکنم اس ام اس بره واسش که ندم خانوادم زندگی کنم
نبود بابای اسمونیم
نمیدونی وقتی توی سایت میبینم این دخترا از پدر مادراشون کله میکنن که پول بهشون نمیدن یا اذیتشون میکنن چقدر غصه میخورن، من و شوهرم وضعمون خیلی خوبه هر چی بخوایم بهترینش رو میتونیم تهیه کنیم ، حالا نمیخام دقیق یگم ولی شوهرم مهندس باسابقه اس توی پتروشیمی خودمم توی ستاد وزارتخونه مهندس هستم همیشه یعنی هر روز میشینم حساب میکنم اگر بچه داشتم فلان بهترین دبیرستان میفرستادمش فلان کلاس میفرستادمش اصلا نمیزاستم کنکور بده میفرستادمش ی کشور بذردبخور توی اروپا زنذگی زو به پاش میریختم بهترین زنذگی رو براش میساختم براش ماشین میخریدم اگر ی دختر داشتم الان هر روز همدمم بود با هم میشستیم صحبت میکردیم ازش نظر میگرفتم.. هر روز خونه سوت و کوره
اینکه هیچوقت بعد اون ادم سابق نمیشم و حتا حاضر بودم جونمم واسش بدم خیلی دوسش دارم مث اون رو دیگه پیدا نمیکنم
اینکه خیلی چیزا هست که خارج از قدرت و اراده ماست و با تمام توان و تلاشت بازم ممکنه خراب شه و نشه و این خیلی دردناکه که نمیتونی تغییرش بدی
