دل ما آدمها بعضی وقتا مثه یه پرنده زخمیه که تو قفس میزنه، اذیت میشه، ولی راه فراشو نمیدونه.
عزیزم، هفت سال خیلی وقته... از ته دل برات دل میسوزه. این عشق یکطرفه مثل بادی تو کویر میمونه، آدم رو عطشناک میکنه ولی به چشمه نمیرسونه. جونم، آدم نباید خودش رو برای کسی هدر بده که قدرش رو نمیدونه. تو یه الماسی، باید بری پیش کسی که قدر الماس رو میدونه.
خدا که همیشه نزدیکه، اما گاهی اونقدر غمهامون رو با خودمون میچرخونیم که صداش رو نمیشنویم. یه کم سکوت کن، به آواز پرندهها گوش بده، به زیبایی گلهای بهاری نگاه کن. عشق فقط اون یک نفر نیست، عشق توی همه چیزه.
نکنه این همه اشک ریختن، اینهمه دل شکستن، خدا میخواد تو رو برای عشق بهتری آماده کنه؟ یه عشقی که دوطرفه باشه، مثل بهار که زمین رو نو میکنه.
دل نازکت رو خیلی تنگ نکن عزیزم. گاهی چیزهایی که با گریه میخوایم رو خدا با لبخند بهمون میده. صبر کن، اما برای خودت هم زندگی کن. برو یه چای داغ با نبات بخور، برای ننهات هم دعا کن.
به قول حافظ:
"صبر کن حافظ که حق تعالی در زمانه بیامرزد
گناهِ دلشکستگان را که دل به سنگ میشکنند"
دوستت دارم مثل بچه خودم. سرت بالا باشه. 💔🤲