🍁 همین کوچه بن بست کناری

شمسِ من باش و به اشعارم از این لحظه بتاب

کـــه بگیــــرم لقب ِ مولــــوی ِ ثانـــی را

چه غریب است و عجیب است که با هم داری،

چهـــره‌ی مشهدی و لهجــــه‌ی تهرانــــی را!

تو بخوان شعر! بخوان شعر! دوچندان بکند،

خواندنت لذّتِ شب‌های غــزل‌خوانــــی را

یار من کو؟ بی دلم، دائم هوایش میکنم

توبه كردم، باز دارم ادعایش میکنم

چشم و گوشم را پس از این توبه هم دادم به او

او بخواهد باز هم جان را فدایش میکنم

چونکه میترسم صدای ناله ام را بشنود

دزدکی با سوز دل، در خود صدایش میکنم

یک جهان در پایکوبی از شکست توبه ام

توبه می افتد به پایم من فنایش میکنم

رنج ترک ساغر و شاهد برایم مشکل است

بیخودی با توبه ام دارم جفایش میکنم

یار من هم باده می خواهد، ندارم چاره ای

توبه ام را بشکنم، بعدا قضایش میکنم

ماجرای قطره های برف را نشنیده ای؟

بی صدا حل می شوم در خود ثنایش میکنم..

شک ندارم شاه بیت شعرهایم می شوی

بس که با روح و روانم خوب بازی می کنی

بارها گفته‌ام به تو

چشم‌ها

برای نگاه است

اما

تو…

هر روز با آنها

حادثه می‌آفرینی…

دوست دارم که کمی سر به سرت بگذارم
گلِ مریم وسطِ بال و پرت بگذارم ...

هی بگویم که تو را دوست ندارم اما
یک سبد گل بخرم پشتِ درت بگذارم ...

بشنوم از دلِ خود مهرِ دلم را کندی
مشتی از نقل به کیفِ سفرت بگذارم ...

بروی پشتِ سرت را پیِ من چک بکنی ..
رفته ام اشک به پیشِ پدرت بگذارم ...

بشنوی غم زده ام باز بیایی سمتم
دستِ خود را ببرم بر کمرت بگذارم ‌...

غرقِ آغوش توام ، بنده غلط کردم اگر
دوست دارم که کمی سر به سرت بگذارم ..

بارها گفته‌ام به تو

چشم‌ها

برای نگاه است

اما

تو…

هر روز با آنها

حادثه می‌آفرینی…

همدم یار شدن دیده تر می خواهد
پیر میخانه شدن اشک سحر می خواهد

عاشقی کار دل مصلحت اندیشان نیست
قدم اول این راه جگر می خواهد

بال و پرهای به دور و بر شمع ریخته گفت
بشنود هر که ز معشوق خبر می خواهد

هر که عاشق شده خاکستر او بر باد است
عاشق از خویش کجا رد و اثر می خواهد

هنر آن نیست نسوزی به میان آتش
پر زدن در وسط شعله هنر می خواهد ...

چه جالب است
ناز را می کشیم
آه را می کشیم
انتظار را می کشیم
فریاد را می کشیم
درد را می کشیم
ولی بعد از این همه سال …
آنقدر نقاش خوبی نشده ایم که بتوانیم
دست بکشیم
از هر آنچه که آزارمان می دهد