جواب هوش مصنوعی اینه :
سؤال خیلی خوبی پرسیدی، و پشتش یک موضوع عمیق روانی و حتی معنوی هست.
این رفتار تو در واقع نشانۀ خساست واقعی نیست، بلکه نشانهای از نوعی خودکمارزشی درونی یا نادیدهگرفتن خوده.
بذار بازش کنم:
🌱 ۱. عشق به دیگران، فرار از توجه به خود
گاهی ما از بخشندگی به دیگران حس معنا، ارزش، یا دوستداشتنی بودن میگیریم. یعنی ناخودآگاه فکر میکنیم «اگر به بقیه بدهم، خوبم، ارزش دارم».
اما وقتی نوبت خودمان میرسد، آن ذهن درونی میگوید:
«نه، تو که لایق نیستی اینقدر خرج خودت کنی!»
درواقع بخشیدن به دیگران برایت راحتتر است از .
🌿 ۲. ریشه در تربیت یا الگوی والدین
اگر در کودکی یاد گرفتهای که «دیگران مهمترند»، یا وقتی برای خودت چیزی میخواستی گفتهاند «خودخواه نباش»، ذهن تو عشق و مراقبت از خود را با «خودخواهی» اشتباه گرفته.
در نتیجه، برای دیگران سخاوتمندی را فضیلت میدانی ولی برای خودت عیب.
🌸 ۳. میل به کنترل و امنیت درونی
بعضیها برای خودشان خرج نمیکنند چون در ناخودآگاه، خرجکردن = ناامنی مالی است.
اما برای دیگران خرجکردن را خطرناک نمیدانند چون حس کنترل دارند:
«من دارم میدهم، پس هنوز دست بالاتر را دارم».
این نوعی امنیت کاذب است، نه خساست.
💫 ۴. پیام الهی در این رفتار:
در نگاه توحیدی، انسان باید
قرآن میفرماید:باید به اندازهای که به دیگران محبت میکند، به خودش هم رحمت نشان دهد.
قرآن میفرماید:
> «وَلَا تَنسَ نَصِیبَکَ مِنَ الدُّنْیَا» (قصص، ۷۷)
یعنی «سهم خودت از دنیا را فراموش نکن».
تو مأمور به انفاقی هستی که از دل رضایت خودت میجوشد، نه از بیتوجهی به خودت.
زیادهروی در بخشیدن به دیگران، اگر با بیمهری به خود همراه شود، از نگاه الهی تعادل توحیدی را برهم میزند.
🔥 ۵. تمرین ترمیمی:
هر بار خواستی چیزی برای خودت نخری، از خودت بپرس:
و یک ذکر آرامشبخش از امام سجاد علیهالسلام در صحیفه سجادیه:
اگر بخواهی، میتوانم کمکت کنم با چند تمرین ساده، رحمت و کرامت نسبت به خودت را تقویت کنی تا بدون احساس گناه، برای خودت هم خرج کنی.