من دوازده ساعت دورم ازخونواده ام تقریبا سالی دودفعه میرم وقتی میرم دیگه دوست ندارم بیام خونه خودم اومجنجاتاچندروزنمی خوابم ازذوق بعد دیگه فقط میخوابم میگم اینجابهم میچسبه مامانم هم غذاهایی روکه دوست دارم میپزه
بنظر منم اشتباهه مگه آدم چقدر و چند بار قراره عمر کنه که اونم دورتر از عزیزانش باشه اصلا نمی ارزه
منم همینم خیلییییییی سخته😔
حرفت تاابدحق ولی من عاشق شوهرم شده بودم اگه یه ازدواج سنتی یابدون عشق بودقطعا پیش خونواده ام می موندم مگه ادم چقدرمیخوادزنده بمونه ولی همین غریب بودن خیلی حساس وشکسته ام کرده وزودرنج شدم وهمیشه ترس ازدست دادن عزیزامودارم
دقیقا منم مثل شما
عاشقانه ازدواج کردم واسه همین نزدیک شوهرمم و دوری از عزیزانمو تحمل میکنم.....
وگرنه جاریام که سنتی ازدواج کردن هیچ حسی به شوهر ندارن حتی یک تولد برا شوهر نمیگیرن فقط بفکر پول هستند و دور از شوهر زندگی میکند....
اوایل اروم بودم تا شش ماهگی ولی یکم حاملگیم پرخطر شد استرس کشیدم درکل افسرده شده بودم دوری از خانواده. تنهایی اینجور چیزا بعد زایمان هم باز همین داستان ها و افسردگی بیشتر و ناراحتی سر دخترم که کم وزن بود
