خیلیاش اره
برای من که همیشه شبه
از ازدواج اجباری و دلتنگی و گریت هام دراومدم افتادم توی خونه مادرشوهر بدبختی و سقط بچه بخاطر کار کردن و گفتم اینارو بگذرونم راحتم باز افتادم تو بارداریو نداشتن جا و مکان سربار خونه ده و کلی حرف از اینور اونور شنیدن و متلک انداختن و بدبختی و درک نکردنم گفتم بجه به دنیا بیاد راحت میشم به دنیا اومد باز با درد و بدبختی و نداشتن جا و واکسن و مریضی و کوفت و زهر مار حرفای شوهر و مادر خوشگلشو خانواده خودم و بدرفتاریهاشون گرسنگی هام گفتم بچم بزرگ بشه راحت میشم دوباره ناخواسته باردار شدم ایندفعه دیگه هر ثانیه هر صدم ثانیه دارم جون میدم دیگه توانشو ندارم فک نکنم هم بگذره
من به آخر دنیا زیاد رسیدم
ولی همشون کذشت
چه بخوای چه نخواهی میشه
وقتی تیرماه ۱۴۰۲ مامان رو خاک کردیم، فک کردم یکباره جریان زندگی برا کل خانوادم متوقف شد. شب زیر پتو فقط میگفتم خدایا الان ما باید چیکار کنیم؟ چطوری دیگه زندگی کنیم؟ اصلأ ما دیگه زنده ایم؟ صبحش رفتم توی حیاط، کلی ضجه زدم که بخدا بدون مامان نمیشه توی خونه راه رفت اصلأ. هرچند با نوشتنش هم الان چشام اشکی شده، ولی میخام بگم حتی با رفتن مادر آدم هم جریان زندگی متوقف نشد، هرچند تلخ تر، ولی ادامه داره. دیگه چی از داغ مادر بالاتر؟؟
نه نشد تازه داره بدتر هم میشه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
28 ثانیه پیش
29 ثانیه پیش
29 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
