همون دیگ .من بدون شغل و درآمد با ی بچه آواره شده بودم این برا خودش هروز خانوادشو میگردوند یه بار خانوادش یکی زنگ نزد بگه کجایی بچه کجاست.بعد آخه می‌دونی بخاطر بچه رفته بودم دیگ .وحشیه روانیه برا آرامش بچه رفتم .نمیتونم زیر دست این مریضا ولش کنم
تاپیک قبلیاتو خوندم
چه زجری داری میکشی تو:)))
اشتباه کردی
از اول باید عاقبت کارو می‌سنجیدی
وقتی دیدی شاغل نیستی خانواده ات پشتت نیستن کسی رو نداری باید قشنگ فکر میکردی نقشه میکشیدی پس‌انداز میکردی یه جا جور میکردی برا خودت بعد قصد رفتن میکردی
انقد دوستام گفتن ما برات کار پیدا میکنیم فلان جا آشنا داریم .ما خونه پیدا میکنیم .نگران جهیزیه نباش میایم میاریمش.چون راه دور ازدواج کردم دوستام گقتع بودن برا بردن جهاز میان .اورژانس اجتماعی هم میگف تو فقط برو بابات با ما .اگه خونه راه نده ما ضابط قضایی هستیم مجبورش میکنیم .آخرشم خیلی ببخشید هیچکس هیچ غلطی نکرد .مثل خر تو گل موندم.الان افسردگیمم شدیدتر شد .بخاطر اینکه خیلی اوارگی کشیدم از نظر روحی حالم خرابع
آره بهتر ک بود.ماشینو تو مزایده دادگاه می‌فروخت بقیه مهریمم سالی ی سکه اینا قسط بندی میکردن.فقط میگم خیلی چون زمان بر بود چندماه طول می‌کشید ماشینو بفروشن و ی پولی دستمو بگیره. بخاطر مدرسه بچه ک یجا ساکن بشیم مجبور شدم برگردم
