من چیم

اینکه به آدما هیچ تعلقی ندارم

  نسبت به مرگ آدما بی تفاوتم و معتقدم یه بخشی از زندگیه 

 دلتنگ هیچ آدمی نمیشم حتی کسایی که بهترین خاطرات باشون دارم مثل دوستی که 1 ساله بش هیچ پیامی ندادم چون معتقدم اون اول باید پیام بده 

اینکه مادرم و پدرم یادم نمیاد کی بغل کرده باشم 

اینکه هیچ جنس مخالفی تا حالا نتونسته نظرمو جلب کنه 

اینکه خانواده ام بم میگن خودتو برامون میگری 

من قصی القلبم بیمارم چیم حق دارن اطرافیانم ازم شاکی باشن واقعا ایراد از منه ؟