من آدمی هستم که تو تک تک مراحل زندگیم حتی یه بارم فکر نکردم نمیتونم
اول باور کردم و بعد تلاش
از اون سبک آدمایی نیستم که با تحقیر دیگران خودمو بالا ببرم چون اصولا نه تو شخصیتمه نه نیازی بهش دارم
اما اینو کاملا متوجه میشم
اعتماد به نفس من و انگیزم به اطرافیانم ( همکلاسی و غیره )
شدیدا حس کمبود میده
ناخودآگاه سعی میکنن وایب منفی بدن
و البته منم اهمیتی نمیدم
سوالم اینه چرا عادت کردین آدم افسرده ببینین ؟
اعتمادبنفس منو جوری نابود کردن که دلم نمیخواد دیگه یک کلمه صحبت کنم میترسم مسخرم کنن..
کلا هر مکانی که بودم
تو خانواده یا مدرسه یا کلا مکان های اجتماعی
مردم اینجوری بودن که وقتی میدیدنم الکی میخندیدن
البته ادمای کم سن و سال اینجوری بودن بیشتر تو مدرسه اینجوری میشد
یا یه حرف ساده میزدم الکی سوژه میکردن میخندیدن
خیلییی زیاده واقعا دلم میخواد جامعه ستیز بشم
همش برمیگرده به خانواده
و آدم خودش در بزرگسالی باید جور زخمایی که خانواده زدن بکشه
