تازه ۲۳سالم شده مجردم هنوز درسمو تموم نکردم یه شغل ساده دارم
خودم کلی غصه کارای نکرده رو دارم میخورم این وسط مامان بابامم هی بهم سرکوفت و زخم زبون میزنن هنوز مجردی همش خونه ای شوهر نمیکنی و از این چرت و پرتا
بخدا دارم دیوونه میشم وقتی تو خونه به چشم یه ادم اضافی بهم نگاه میگنن خسته ام خیلی
منم از زندگی عقبم
خدا شفا بده پدر و مادرتو عزیزم. اتفاقا شرایطت خیلی خوبه
باز تو خوبی من‌سی سالمه و شغل هم ندارم و مجردم هستم
روانی روانی شدم
شغلت چیه
خودشون مارو تو این دنیای اجباری میارن بعدش سرکوفت میزنن بهمون و ازارمون میدن
ن عزیزم اشتباه نکن اهمیت نده منی که همسن تو هستم ازدواج کردم دارم میگم خبری جز جنگ اعصاب نیس بخدا منی که ازدواج کردم با خودم میگم ای کاش مجرد بودم
شغل ساده ت چیه
ازدواج باید پیش بیاد زوری نیس که بعدم سنی نداری برای ازدواج
اگر مامان بابات خیلی زرنگن یکی رو معرفی کنن برات
حالا درس و شغل و کاری ندارم ولی به زور نمیشه ازدواج کرد که با هرکسی
شاید باورت نشه ولی دلیل ازدواجمون بگم باور نکنی مامانم بابام خیلی اختلاف داشتن و تو خونه ی پدری اصلا آرامش نداشتم فراری بودم و این باعث شد اولین خواستگار که بیاد بله بگم از این خونه قرار کنم
عزیزم نیاز نیس آدمای بی وجدان و نادان رو درک کنی ؛
سعی کن ذهنتو از حرفاشون پاک کنی؛ و به حرفاشون اهمیت ندی. فقط روی خودت تمرکز کن ، روی اعتماد بنفست .
واقعا پدر و مادرت کارشون خیلی غلطه و فهم شون اندازه بچه ۵ ساله نیست و به پختگی و بلوغ رفتاری نرسیدن.
