عزیزم
من با این مورد شما رو هم خودم داشتم و هم چندین بار برخورد کردم. دوستهایی داشتم که به همین دلیل جدا شدن و بعد پشیمون شدن. آخرش شوهراشون خسته شدن و طلاقشون دادن و الان بعد از ۵ـ۶ سال مردهای دیگه رو دیدن و فهمیدن چه همسر خوبی داشتن..اشتباه نکن..با مشاوره مشکلت حل میشه
نمیدونم والا
یک دعوا داشتیم مقصر خانوادش بودن بعد اون دیگه متنفرم ازش
هرچند محبت کرد جبران کرد طلا خرید و..... ولی دیگه حسی بهش ندارم
نه نفرت نه عشق
هم خونه انگار هست تو رابطه هم چشم می‌بندم فکرم می‌زارم تو این ک فردا میخوام مثلا چیکار کنم تا تموم شه هی هم غر میزنم بس دیگه
به عنوان زوج درمانگر بهت میگم ،اگه اینده ی پسرت برات مهمه و دوست داری خوشبخت باشه و با یک عالمه تریگر و طرحواره ی منفی بزرگ نشه ،باید رابطه با همسرت اوکی باشه ،محاله حال رابطه ی زن و شوهر خوب نباشه و حال بچه خوب باشه ،تو این شرایط شاید بتونی بچه ی موفق تربیت کنی اما سالم خیر پس زوج درمانی رو بزار اولویتت
عزیزم شوهرت باتوجه به چیزهایی که راجع بهش گفتی معلومه که آدم خوبیه عزیزدلم میدونی که چه زندگی ها باخیانت ازهم پاشیده شده قربونت برم میدونم سختته ولی یادت نره تو زنی وازپس همه چیز برمیای
من خودم هم این مشکل رو داشتم..همه میگفتن همسرم خوبه..اما من دوسش نداشتم و پشیمون بودم از ازدواج ..سالها هم تلاش کردم جدا بشم..و مثل شما یه پسر دارم..بعد که زندگی دوستام که مثل خودم بودن رو دیدم ..رفتم مشاوره و الان کاملا راضی هستم..بیرون هیچ خبری نیست..مرد درست و حسابی کم هست...برو مشاوره درست میشی...بچسب به زندگیت..رابطه جنسی هم جزیی از زندگیه ..مشخصه همسرت دوستت داره که بهت زنگ میزنه و محبت میکنه..منم همسرم همینطور بود و متنفر بودم از ابراز علاقه اش..مشاوره رفتم و زندگی بقیه رو دیدم
