استارتر ۳ تا ویژگی خوب و بد همسرت رو بگو
تقصیر از خودت نیست ..زود ازدواج کردی ولی شانس اوردی و مرد خوبی گیرت اومد .باید مجرد میموندی و تجربه ها از مردها کسب میکردی تا یه ادم نرمال رو بتونی با عقلت دوست داشته باشی ..دوست داشتن قلبی دوزار نمیارزه ..هروقت با عقلت به این نتیجه رسیدی که این مرد در زندگی هرگز بهت اسیب روحی و جسمی نمیرسونه پس اون موقع برد کردی..به نظرم در حقش ظلم نکن ..باباتم که به رحمت خدا رفته ..جدا بشو برو دنبال زندگیت .بذار اون مرد هم طعم عشق رو با یکی دیگه بچشه .اره عزیزم شما هنوز احتیاج به تجربه و زخم های عمیق روحی داری تا متوجه بشی بیرون چه خبره .
ویژگی خوب خیلی دوسم داره،خسیس بی پول نیست، خانواده ش از فرشته ها بال کم دارن
ویژگی بد همین رابطه ی ج که واقعا درک نمی‌کنید و جزئیات نمیشه گفت
به روز و امروزی نیست ولی خیلی ادا در میاره
خیلی بی مزه ست و جوکای بد میگه
ازش متنفرم ولی ولم نمیکنه
گاهی دروغ میگه اما من برام مهم نیست
همسر استارتر برای حفظ زندگیش و وارد نشدن به فاز خیانت داره میجنگه ، دوست نداره نیازشو باکسی غیرهمسزش برطرف کنه ، میدونه خیانت بده و دلش نمیخواد بهش ورود کنه وقتی هم اسی بهش میگه برو با یکی دیگه عقلش میگه این کار زندگیشو نابود میکنه و تو معادلات فکریش اصلا نمیگنجه
منتها عقلش نمیرسه همسزی که بهش علاقه ای نداره توان جسمی و روحی این‌میزان رابطه رو نداره
همسرش باید بره دکتر دارو مصزف کنه که این میزان رابطه کم بشه که جفتشون اذیت نشن
شوهرت گناه داره مگه اجبارت کرد زنش شدی وبله رو کفتی ؟شما همسرشی و رابطه از وظایف خانم هست ونباید کوتاهی کنی ،تواین زمونه دخترامجرد نیاز جنسی دوست پسرشونو هم دارن تامین میکنن تعجب میکنم ازشما ،دوستش ندارم حرف منطقی ای نیست یا پای کس دیگه ای درمیونه ؟؟؟
عزیزم من بچه ی طلاق بودم،واسه فرار از خونه با کسی که درست نمیشناختمش
بعد عقد گاهی خوب بودیم گاهی نه.یه وقتایی حرف طلاق میشد، همسرم هم چون نامزدی قبلیش بهم خورده بود ،نمیگفت طلاق نه ولی خب دوست نداشت،هرچند منم جدی نبودم چون نمیخواستم دوباره برگردم به خونه ی بابام.
بعد ازدواج بدتر ازش دور شدم و این دوری باعث تنفر شد البته صحبت با پسرای دیگه هم یکی از دلایل دوری از همسرم بود،هرچند حرف ها معمولی بود،روابط دوستانه ی عادی بود ولی بازم تاثیر داشت.
بعد از به دنیا اومدن دخترم که افسردگی هم گرفتم و اوضاع مون فاجعه بود،ولی از یه جا به بعد به خودم اومدم،دیدم که آیا میخوام بچه ام هم مثل من بچه ی طلاق باشه یا نه؟ میخوام پاره ی تنم همون عذاب ها و تروما ها رو تجربه کنه یا نه.از طرفی همسرم به شدت مرد مهربون،کاری،خانواده دوست و عاشق پیشه ای بود که اینا قبلا اصلا به چشمم نمیومد.فکر میکردم سطح خانوادگیش از من پایین تره، اون دهه شصتیه من هفتادیم،اون به تیپ من نمیخوره و...
هرچند تقریبا از همه نظر تو یه سطح بودیم،اینا تا سن ۲۸_۲۹ هم عادیه.بعد از ۳۰ آدم پخته میشه،دنیا رو جور دیگه ای میبینه، هدفش از ازدواج چیزای دیگه ای میشه.
واسه همین فکری به حال افسردگیت کن
نه به خاطر شوهرت یا خودت، بلکه به خاطر پسرت تمام تلاشت رو واسه زندگیت کن.
بچه احساسات قوی داره،درک زیادی داره،خصوصا نوزاد،ضربان قلبت،حست،هورمون هایی که در اثر احساساتت تو بدنت ترشح میشه،اینا رو همه بچه حس میکنه و شاید روی شیر و بچه تاثیر مستقیمی داره.
