تاکید میکنم هیچی هم اتاقیام همه هم استانین و با همن اکیپ شدن دوتا اکیپ
هیچ دوستی ندارم و واقعا میگم قسمت نیست انگار که داشته باشم همیشه تنهام حتی بین 200تا دختر یکی نیست باهاش برم حیاط قدم بزنم غذا تنها میپزم تنها میخورم تنها میرم خرید سه روزه تو تختم خوابیدم چند روزه با هیشکی یه کلمه هم حرف نزدم نگین دوست شو که نمیشه من یه مدت افسردگی شدید داشتم واسه همین تو خودم بودم حتی سلام به کسی ندادم الان یهو بگم من از کدوم گور اومدم چی کارم کنم واقعا کاش شوهر میکردم البته با این وضع دنیا فک کنم دیگه بقیه هنر کنن زنده بمونن ازدواجم ور افتاده
