جرات‌مندی و مرزبندی:گاهی مردم فکر می‌کنن دفاع از خود یعنی پرخاشگری، ولی واقعیت اینه که دفاع از خود یعنی احترام گذاشتن به خودت. یعنی بدون اینکه به کسی توهین کنی یا وارد حریم کسی بشی، محکم و قاطع بگی: «این کار یا این حرف برام قابل قبول نیست.»یعنی بفهمی که همیشه لازم نیست همه رو راضی نگه داری، لازم نیست سکوت کنی تا به کسی برنخوره. چون اگه خودت رو نادیده بگیری، کم‌کم دیگران هم همین کار رو می‌کنن.جرات‌مندی یعنی اینکه از مرزهات محافظت کنی؛ چه عاطفی، چه روانی، چه فیزیکی. یعنی نه گفتن رو یاد بگیری، حتی اگه قلبت بلرزه. یعنی به جای اینکه بعداً از خودت دلخور بشی، همون لحظه با احترام و صراحت از خودت دفاع کنی.آره، ممکنه بعضیا ناراحت بشن. ممکنه بگن تغییر کردی، مغرور شدی. ولی تو خوب می‌دونی که این اسمش غرور نیست، این اسمش رشده. اسمش اینه که بالاخره فهمیدی خودت هم مهمی. تو حق داری شنیده بشی، حق داری مرز داشته باشی، حق داری خودت رو اولویت قرار بدی.از امروز به بعد، خودت رو دست‌کم نگیر. هر بار که از خودت دفاع می‌کنی، به خودت ثابت می‌کنی که ارزشش رو داری.پدر عزیزم، مادر عزیزم،می‌دانم که این نامه را هرگز نخواهم فرستاد، اما لازم بود این کلمات را به دل خود بسپارم و به جای سکوت، صدایم را در کاغذ جاری کنم.خیلی وقت‌ها از شما رنجیده‌ام، از رفتارها و حرف‌هایی که مرا آزار دادند و نفسم را تنگ کردند.احساس کردم که در دنیایی که باید امن‌ترین جای ممکن باشد، بیشتر از هر جا دچار درد و رنج شده‌ام.گاهی انگار هیچ‌کس نمی‌فهمد عمق زخمی را که روی دلم نشسته است شاید شما هم دلایلی داشته‌اید که من از آن‌ها بی‌خبرم، اما نمی‌توانم این همه سختی را بدون حرف زدن در دل نگه دارم.من هم انسانم، با احساسات و قلبی شکننده، که نیازمند محبت و درک است، نه انتقاد و بی‌توجهی.این نامه را نمی‌فرستم، چون نمی‌خواهم جنگ یا بحثی پیش بیاید، بلکه فقط می‌خواستم این بار صدای خودم را بشنوم و بدانم که حق دارم این احساس‌ها را داشته باشم.امیدوارم روزی برسد که همه ما بتوانیم با هم مهربان‌تر باشیم، حتی اگر اکنون فاصله‌ها زیاد است.