بچه ها شما اهدا عضو رو قبول دارین و باهاش موافقین

عمر دست خداست..اینو کی می‌خواهیم بفهمیم!خدا بخواد طرف زنده می مونه.نخوادم نمی مونه..پس اهدا کنیم مسلما ثواب داره.وقتی خودت رضایت دادی خانواده شرط نیست

سواد جامعه پایینه متاسفانه 

من که ثبت نام کردم خیلی وقته. 

فکر نمیکنم همچین کاری کنن معمولا بعد قطع امید کردن پرونده رو چک میکنن که ببینن کارت اهدای عضو داره بعدم روشون نظارت هست همین نیست هرکی هرکار دلش خواست بکنه به هرحال اگه فوتی تو سابقشون باشه برای خودشون هم بد میشه. 

درکل به شخصه زیاد برام نیست. 

همین که بدونم اعصای بدنم میتونه باعث نجات زندگی یک یا چن نفر بشه و دعا خودشون و خانوادشون بهم برسه و اون دنیا دستمو بگیره برام خیلی ارزشمنده. 

دیگه اینکه پزشکا چیکار میکنن بستگی به وجدان کاری خودشون داره ولی کسی که مرگ مغزی میشه هیچ امیدی به برگشتش نیست. 

چند وقت پیشم تو یه تاپیک دو ساعت داشتم با یکی در مورد همین موضوع بحث میکردم دلیل و منطق براش می‌آوردم آخرم گفت منبعش برنامه زندگی پس از زندگیه 🙄

ب نظرمن ک کار درستیه، هزاران خانواده منتظرن عزیزشون پیششون برگرده ، مرگ مغزی هم ک همه میدونن ۱درصد احتمال برگشتش هست ....اصلا من برگردم که چی بشه ،کسی رو که ندارم ک براش مهم باشم حداقل دل چند فرزند و مادر شاد میشه ....بعدم تا خانواده رضایت ندن ک چیزینمیشه حداقلشمیدونن ک من ب عنوان یه وصیت اینکارو کردم و راضیم 

 من ده سال قبل کارت اهدای عضو کرفتم به نظرم بهترین کار هست. مرگ مغزی دیگه تمام هست و کما نیست که طرفشاید  دوباره برگرده به زندگی. اونقدر ادمهای جوان و بچه و کلا انسانها منتظر پیوند اعضا هستند و سالها رنج و بیماری رو تحمل کردند. نوه ی عمه ی من پسر ۱۵ ساله ای بودند و در انتظار پیوند قلب فوت شد. پسری پر از انرژی مثبت با انگیزهو... و وقتی یاد اون می افتم از کارم خیلی خوشحال میشم

مرگ مغزی درمانی نداره

میگن ممکن سال های بعد شاید مثلا صد سال بعد که علم خیلی پیشرفت کرده باشه بتونن یه کاری بکنن که اینام همه احتمال و شاید 

کی میخواد یه بدن رو، نگیم جنازه، صد سال نگه داره که شاید بشه زنده اش کرد؟ 

بیخود نیست روز به روز پسرفت میکنیم و عقبگرد میریم برعکس دنیا

اینکه طرف ایست قلبی کنه و باز قلبش بزنه ممکنه. میلیون ها مورد اینطوری بودن ولی تا حالا حتی یک مورد بعد از مرگ مغزی برنگشتن‌.

مرگ مغزی هیچ برگشتی نداره

و حدودا یک هفته تا ده روز بعد یواش یواش تمام اندام ها و بافت ها میمیره.

من موافقم. ترجیح میدم بعد از من، چیزی از من بمونه

یک بچه ی خوب، یک تفکر مثبت، یک عضو بدن...

هرچی 

اصلا تو مرگ مغزی بعد یه مدت حتی با وجود دستگاه هایی هم که به بیمار وصله بعد یه مدت بافت ها خودشون شروع به تخریب میکنن 

یک هفته بعد

مرگ مغزی که برنمی‌گرده اون کما بوده حتما ولی کلا موافقم خیلی صواب داره