یادمه پیش۲ تا مشاور رفتم یکیشون گفت من ارزو داشتم متخصص قلب بشم برای خودم کارت دانشجویی نقاشی کرده بودم ولی رفتم داخل یکی از بهترین دانشگاه های مشاوره کشور و رشته مشاوره خوندم
و گفت اره خیلی پزشکی قبولیش سخته تراز بالا میخواد میتونی به رشته های مرتبط بهشم فکر کنی
ی روانشناس هم داخل بیمارستان دولتی بود بهش گفتمم حتی اگه مجبور بشم ۵ ۶ سال هم پشت کنکور بمونم این کارو اتجام میدم چون عاشق پزشکیم؛ با جدیت تمام گفت چه خبره چقدر رویایی فکر میکنی میخای عمرتو هدر بدی؛ ادم نهایتا ۲ سال بمونه پشت کنکور؛ رشته های پرستاری هم خوبه
اینکه من ۱۹ سالگی برم ی رشته مرتبط بخونم بعدش هر وقت دانشجو پزشکی/ پزشک دیدم بشه آینه دقم خوبه؟ حسرت بشه خوبه؟
یا ۲۳ ۲۴ سالگی برم رشته مورد علاقم رو بخونم؟ چه اشکالی داره ؟
چرا انقدر ذوق ادما رو کور میکنید؟
