پسرم ۱۰ سالشه ازشب بیداری ومحدودیت وکولیک وپوشک عوض کردن واینکه محدود بشم نتونم برم جایی متنفرم بااینکه ته دلم اصلا دوست ندارم پسرم تنهابمونه ودراینده هیچ خواهروبرادری نداشته باشه نمیدونم چه مرگم شده اولش میگم بچه دوم براچیته اینقدز دردسرومکافات داره ولی بازم یه ندای درونی بهم میگه تاسنت بالاترنرفته زودتربیار ای کاش وقتی پسرم کوچیکتربود اورده بودم الان راحت بودم نمیدونم اصلا بچه دوم میخام نمیخام حس میکنم کسایی که دوتابچه دارن فقط غرق مسولیت شدن وعملا خودشونو ازیادبردن ودیگه کامل محدودشدن
واقعا کابوسه
بعداراومدن بچه دوم شرایط سخت میشه وماذرخونه افسرده میشه
چند سالته
من یکی هم خدا بهم نداده.
پیامم بی ربطه ..
ولی من یکی بیارم دومی را دیگه نمیارم
اصلا تو این سن به درد هم میخورن؟ اون بیست سالش بشه این میشه هشت نه ساله چه حرف و کار مشترکی دارن باهم انجام بدن
خود خود خود کابوسه
بدترین و وحشتناک ترین کابوس برای من داشتن دو تا بچه اس
من دقیقا تو اون محدودیت ها قرار دارم.البته به خودم امید میدم که بچه ها بزرگتر شن اوضاع منم بهتر میشه
آخه الانم زیاد به درد بچه اولتون نمیخوره
انگار دو تا تک فرزند دارید
والا من دارم سومیو میارم هممون بی صبرانه منتظرشیم
روزای سخت میگذره عوضش شیرینی هم داره
اینطور هم نیست سخت که میشه ولی با برنامه ریزی همه چیز انجام میشه مثلا ساعت‌هایی که ممکنه تو مجازی الکی بچرخی رو کم کن به هرحال هر چیزی بهایی داره.اینجوری بچتم تنها نیست
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
17 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
