حالم خسلییی بده انگار روحم داره زندگی میکنه هیچی واقعی نیس برام همش گریه میکنم از بیرون رفتن میترسم استرس دارم اضطراب دارم نمیدونم حالی دارمو چجوری توصیف کنم با هر بحثی گریه میکنم چند دفعه خواستم خودکشی کنم ولی نشده حالم خیلی بده هیچکس نمیتونه حالی ک دارمو درک کنه خسته شدم از دور بودن از خانوادم تو شهر غریب افتادم شوهرم همش باهام سر هر مسئله ای دعوا داره یجوری رفتار میکنه انگار من مادرخوبی نیستم خیلی حالم بده خیلیییی نمیتونم اطرافمو درک کنم نمیتونم این ۳ سالی ک اینجام رو بپذیرم ک چقد دیگه باید باشم میخوام بخوام هزارتا فکرو خیال میکنم نمیتونم بخوابم قرص ملاتونین میخورم چشام بستم ولی بیدارم همچی رو میفهمم خیلی خستم از زندگی کردن از همچی خود ب خود ب بلاهایی ک سرم اومده فک میکنم حالم بد میشه گریه میکنم همش دوسدارم بمیرم خداااااا منو بکش نمیتونم دیگه ادامه بدم همش سرم دردمیکنه سردرد خیلی شدیدی دارم خیلی بی حوصلم همش فک میکنم خونم کثیفه ب جون خونه میوفتم ولی بازم اروم نمیشم خسته شدم از زندگی کردن خیلی حالم خیلیییی بده ۲۰ سالمه ولی اندازه ۷۰ سال پیر شدم دعوا ک میکنیم دست خودم نیس چیکار میکنم شوهرم هرچی دلش میخواد بهم میگه منو میزنه خیلی خستم خیلیییی همش فک میکنم زن بدیم مادر بدیم خستم خیلی
افسردگی داری ، برو پیش روانشناس دارو بکیر حل میشه ، باید با دارو درمان کنی بعد دوباره از نو بسازی ، تقصیر هیچکس نیست یه بیماریه دختر ، از اورژانس اجتماعی هم میتونی کمک بگیری زنگ بزن حرف بزن باهاشون
باید بری شهر خودت
اخی عزیزم چند وقته مادر شدی؟شاید افسردگی بعداز زایمان گرفتی
جونم سرسری نگیر.دارو بخوری حله.من بدتر از تو بودم.
افسردگی داری همین
روانپزشک
خودتو سرگرم کن با بچت سرگرم باش فیلم ببین کتاب بخون به خودت و زندگیت برس، شما شهر غریب بودن رو واسه خودت کردی یه مشکل بزرگ فکر کردی ما که شهر خودمون زندگی میکنیم هر دقیقه پیش خانوادمون هستیم؟
ن عزیزم ولی تنها بودن اینجا و هروز تکراری بودن و ی شهری هستیم ک هیچی نداره جز دریا ن رفیقی انقد بیرون تنها نرفتم میترسم برم همش خونه سر سفره میشینیم بخاطر کم غذا خوردن دخترم شوهرم منو سرزنش میکنه خیلی برام سخته همچی
عزیزم شوهرم میگه من مشکلی ندارم اخلاقم همینه هیجا هم نمیام همش تو هرچیزی منو مقصر میدونه ازمایش دادم ففط گفتن چند تا ویتامینت کمه همین تو بارداریم شوهرم نبود تا ۷ ماهگی من خونه مامان و بابام بودم بعد بارداری خونه مادرشوهرم بودم چون راهم دوره کسی نمیاد اونجا وایستادم تا کمکم کنن چون زود مادر شدم میترسیدم درک نمیکردم ک بچه دارم گریه میکردم مادرشوهرم همش میگفت بیا جای بچت نمیتونستم ی لحظه پیش شوهرم بمونم شوهرم درکم نمیکرد منکه گریه میکردم میگفت بچتو دوسنداری
