این تجربه برای من که نزدیک ۴۰ساله م هست پیش اومده
و الان بهت میگم بعضیا ادای فهمیده ها رو در میارن..
ولی اتفاقا از همین تجربه سیاست بازی خواهرت
در عوضش تو بهتر یاد میگیری که
اول)حرف خودتو پیش همه به زبون نیاری..به خودآگاهی احساسی میرسی
که آره حالم بده ناراحتم..خودتو بغل کن..
دوم)بعدش به مرور یاد میگیری که کمی از ذهنت دور کنی
سوم)آخرش دیگه می بینی
در لحظه که کسی ناراحتت میکنه؛اصلا به خودت جذب نکنی
چهارم)به مرور که محکم شدی یاد میگیری اع..خُب شخصیت مادرشوهرم همینطوری رشد کرده کاریش نمیشه کرد..
همینشعور رو بخشیدم به خودش...
من مجبور نیستم بهش فکر کنم..منظور حرفای منفی شون مال خودشونه.. با ریلکسی به ذهنت میگی
من که میدونم لایق این حرفا نیستم..
پنجم)بعدش بطور باور نکردنی دلت میخاد از همون کسی که
تو رو رَنجونده گاهی خوبی هاشو ببینی و ازش تعریف کنی..
ولی به محض اینکه بازممنفی گفتن..چهره ات رو سرد نشون میدی بدون اخم..جواب سوال چرت شون رو اونقدر با کلمات کوتاه و سرد جواب میدی..که
خودشون میفهمن که نباید اون حرفو میزدن(حتی اگر عمدی و با کنایه گفته باشن؛پشیمون میشن)