میدونم عزیزم باور کن بهتر درکت میکنم چون منم با تو هم دردم کلا ولشون کردم همینجوری ک گفتی منم مثل تو از دید اونام نگاه میکردم حتی خود گذشتگی هم کردم جایی بوده مقسر بودم خودم با زبون خودم گفتم حق دارین 😒
اما کلا باد هوا هست هر کاری کنی بدی غریبه وظیفه و ...و...و
منم قطع ارتباط کردم اصلا رفت امد نداریم
ببین اسی همه چی از دور ساده و قابل حل بنظر میاد تا وقتیییی که بری تو اون ساختمون اونوقت میفهمی تو‌چه جهنمی گیر کردی
بعد فک کردی شوهرت اجاره ندادن و نزدیکی به خانواده زیر زبونش مزه کنه مگه ول میکنه خانوادشو؟ و تو میمونی و یه عذاب ابدی
من موهام سفید شد تا از اون ساختمون نکبت رفتم
تازه مادرشوهر من خوبه
۸ساله با مادرشوهر خوب و مهربون و صلح طلبم یه ساختمونم...
بهت میگم اشتباه منو نکن
و‌بهترین لطفی که خدا در حقم کرد این بود که نرم اونجا بشینم
رفتم مستاجر و شاید باورتون نشه باعث‌شد خودمون خونه بخریم و همین که اوضاع رو روال برگشت خدا رو شکر
دیگه قبول کردی ... اما تو شرایط مشابه ۹۹ درصد پشیمانی پشت این رفتارهاست چون هنوز شما اولویت این آدم نیستی و این مشکله. جواب تون رو هم به یه کار بر دیگه دادین قابل حدس بود . حرف مادرش حرف آخره .... این یعنی شما همسر نیستی یعنی شمام هستی که باشی کنار خانواده قبلی . خانواده خودشم همیشه خودشونو تو زحمت شوهر شما شریک می‌دونن و متوقع هستن اینا در آستانه دهه چهارم و پنجم زندگی فاجعه به حساب میاد . مخصوصا اگه بچه دار بشی بیشتر میفهمی الان افتخار میکنی وحس کویین بودن داری!
البته من پانزده سال از شما بزرگترم شما مو میبینی منم پیچش مو
