من یه خانم ۲۶ سالم
مادر یه کودک پیش دبستانی که توجهش کمه دیر حرف افتاد چالش ها داشتم تا الان
همسرم ۱۳ سال ازم بزرگتره
کارش سخته سه چهار روز یه بار خونه میاد
پارسال پدرم رو از دست دادم
پوستم کنده شد پا به پای همسرم سختی کشیدم تا صاحب خونه شدیم
۵ سال با مادرشوهرم زندگی کردم ....اینا رو میگم که بدونی از پس خیلی سختیا توی زندگیم بر اومد نسبت به خودم حس خوبی دارم از خودم راضیم که توی خیلی چالشای زندگیم موفق شدم و سرپا موندم اما این حس تا وقتی هست که اینستا رو باز نکردم که توی سرم پر نشده از انرژی زنانه و جذابیت زنانه و ترند های روز و فلان و ....
چرا ما زنا همینجوری دوست داشتنی نیستیم؟کی این ملاکارو به وجود میاره؟
منم شکست میخورم منم خسته میشم منم یه روز افسرده یه روز بهم ریختم چون انسانم اولین باره زندگی میکنم کی گفته یه زن همیشه باید مرتب و آرایش کرده و با لبخند با لباس ست و ....منتظر شوهرش باشه و اگه شوهرش ناراحت بود یا کم آورد براش دلبری کنه یادش ببره ؟چرا مگه من همینجوری دوست داشتنی نیستم؟
خیلی از ما زنهای قوی هستیم اما با زیبایی ظاهری و انرژی زنانه و ...گول میخوریم قدر خودمون رو نمیدونیم ...بیاین خودمون رو دوست داشته باشیم هیچ چیز دوست داشتنی تر از یه خانم با اعتماد بنفس و با آرامش نیست ...زن یعنی زندگی یعنی قلب خونه ...
