به مادرم گفتم باهام میای فردا دندونپزشکی اول هیچی نگفت بعد که دوباره پرسیدم گفت باید بیام دیگ یا میام دیگ یادم نیس دقیقا ولی با لحن عصبانی نگفت ولی با یه لحن بی حوصلگی و اینکه به زور گفتم یعنی چی میگی باید بیام دیگ گفت تنها نمیری دیگ باید بیام ، منم گفتم نمیخواد خودم تنها میرم این گذشت تا من حال روحیمم خوب نیس اومدم گریه کردم و گفت چیزی نگفتم که دستمو میخواست بگیره که بلندم کنه و. خلاصه بلند شدم صورتمو شستم و عصبی بودم به برادرم زیر لب یه چیز گفتم مامانم گفت چی میگی واسه خودت رد میشی و ما هیچی نباید بگیم گفتم با تو نبودم گفت اره دو ساعته دو قر و قیافه و گریه ای بخاطر یه حرف هی می‌گفت منم اومدم گفتم چی میگی واسه خودت گفتم با تو نبودم دیگه ول کن این همه هم اومدی گفتی گریه نکن آخر شد قر و قیافه خیلی تو دلم خشم دارم ازش خیلی مثل همین قضیه دکتر رفتن همیشه فک میکنم وقتی حامی خواستم نداشتم حس اضافه بودن دارم
خب معلومه نمی خواد بیاد و به اکراه داره میاد
حس میکنم خیلی شلوغش کردی
ول کن تورو خدا بعد یه عمر زندگی خستس
اره بابا
تنهایی برو
من که خودم تنهایی کارهامو می کنم و منت هیچ کسی رو هم نمی کشم.
هم اعصابم ارومه هم از کسی توقع ندارم
اره عزیزم می فهمم خوبم می فهمم ولی گاهی وقتی خانواده ای پایه ای نداری باید رو پای خودت وایستی
الان بچم ۵ سالشه غیر از باباش پیش هیچ کس یه ساعتم نزاشتم
نه اینکه قلبا دلم نخواد دروغ چرا
ولی مطمئن بودم کسی با دل و جون اینکار رو نمی کنه حتی مامان خودم و منم توقعی نداشتم.
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
