2 تا دایی دارم که یکیش مریض روانیه یکیش ام تازه جدا شده افسردگی داره همیشه حسرت جمع های دختر خاله و خاله رو خوردم خانواده پدرمم باهاشن سعی کردم صمیمی شم ولی اونا مدام قضاوتم میکنن 2 ساله ی شهر دور از خانواده ام زندگی میکنم که عمو و پسر عمه ها و دختر عموم تو این شهرن ولی همه شو خوابگاه بودم حتی تو جنگ ام دعوت ام نکردن بیام خونشون ، همه بچه ها حداقل 1 بار خاله و دحتر خاله و دایی و... شون که تو این شهرن دعوت شون کردن حتی شب موندن این به من حس بد میده
باید خدارو شکر کنی دردسرای فامیل نداری والا ما که همش یه خبر از اینا میاد تن و بدنمون می لرزه
من تا دلت بخواد خاله و دختر خاله و پسر خاله دارم اما اصلا نمیرم پیششون چون خیلی حرف میبرن میارن مشکل درست می کنن
همه شرایطشون مثل هم نیست مطمئنا اونها هم یه جاهایی حسرت تو رو میخورن.مقایسه نکنی راحت تری
خانواده مادری همیشه درد سر هستن چون اگه با خواهر خوب باشن خواهر زادها رو هم دوست دارن فدات شم دخترم اکثرن این مشگل رو دارن دورت بگردم نگران نباش چیزه عادی
فکر نکن چون نداری چیز خوبی از دست دادی
من هر دو طرف خانواده پر جمعیت دارم هیچ خیری ندارن
خانواده پدری که نمیشناسم انقدر ندیدم
مادریم هر کی پی منافعشه و به کارت نمیان پشت و روشون یکی نیست
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
54 ثانیه پیش
56 ثانیه پیش
58 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
