ببین عزیزم این یک بحث علمی عمیقه
من خودم تخصص یا ادعایی تو این زمینه ندارم
ولی همین مسئله ژن یه مسئله پیچیده هست و به این سادگی ای که شما میگین نیست
اینکه بگین چون ژن از پدر و مادر میاد، پس اگر پدر و مادر «آدمهای خوبی» باشن، بچهشون هم حتماً «خوب» درمیاد اشتباهه
ما هزاران ژن داریم که روی رفتار، خلقوخو و احساسات تأثیر میذارن اما هیچ ژن مستقلی بهاسم «ژن مهربانی» یا «ژن خشونت» وجود نداره.
در واقع، رفتار نتیجهی ترکیب چندین ژن و نحوهی فعال یا غیرفعال شدن اونهاست.
مثلاً ممکنه پدر و مادر هر دو مهربون و آرام باشن، ولی کودک ژنی رو به ارث ببره که باعث واکنشپذیری بالا یا کنترلهیجان پایینتر بشه که در شرایط خاص، خودش رو به شکل پرخاشگری یا بیاحساسی نشون بده
و اینکه وراثت فقط زمینه رو میده نه نتیجه رو
فرض کن هر انسان مثل یه بذر باشه
پدر و مادر فقط نوع بذر رو میدن مثلاً بذر درخت بلوط یا چه میدونم سیب .
اما اینکه اون بذر چطور رشد کنه (صاف، کج، خشک یا سرسبز) به خاک، نور، آب و دمای محیط بستگی داره.
ژنها تعیین میکنن کودک در چه محدودهای از رفتار میتونه قرار بگیره
ولی محیط اینجا مشخص کننده این هست که اون محدوده در عمل کجا میایسته.
و اینکه حتی بهترین پدر و مادرها هم نمیتونن تمام تأثیرات ژنتیکی رو خنثی کنن
چون بعضی ویژگیهای زیستی از درون میجوشن
مثلاً یه بچه ممکنه از نظر زیستی آستانهی تحریک پایینتری داشته باشه یعنی زودتر از بقیه خشمگین یا مضطرب بشه.
این به معنی بد بودن نیست، اما اگه درست هدایت نشه، میتونه به رفتارهای منفی منجر بشه.
برعکسش هم هست:
بعضی بچهها ذاتاً آرامتر و مقاومترن، حتی در محیطهای سخت.
از طرفی همیشه ژنها ثابت و سرنوشتساز نیستن.
تجربههای زندگی، استرس، محبت، خشونت، یا حتی تغذیه میتونن باعث بشن بعضی ژنها فعال یا خاموش بشن.
یعنی پدر و مادری ممکنه ژن پرخاشگری داشته باشن، اما در زندگی فعال نشده باشه
ولی در فرزند، بهدلیل شرایط خاص، همون ژن فعال بشه.
بله ژن از پدر و مادر میرسه.
اما اینکه کدوم ژنها فعال بشن و چطور خودشون رو نشون بدن، کاملاً به محیط و تجربه بستگی داره.
پس نمیشه گفت: «پدر و مادر خوب = بچه حتماً خوب»
بلکه درستترش اینه که:
پدر و مادر خوب شانسِ زیادتری دارن که حتی اگر ژنتیک چالشبرانگیز باشه بچهشون مسیر سالمتری پیدا کنه ولی این همیشه قطعی نیست