نمیدونم زندگیمو باهاش ادامه بدم بخاطر بچم یا نه

همون موقع عقد باید جدا میشدی عزیزم. 

نمیدونم این چه طرز فکریه بین ماها وقتی اوایل عقد میفهمیم که طرفمون مشکل داره سعی در چشم پوشی داریم و نادیده میگیریم بدون اینکه به بعد این قضیه نگاه کنیم، که خوب بعداز چشم پوشی قراره چه اتفاقی بیافته، قراره چی درست شه. بعد که چندسال از زندگی مشترک میگذره و ظرفیتمون تموم میشه و به خاطر اختلافات از هم سرد میشیم و این وسط یکی دوتا بچه هستن میفهمیم که درست شدنی درکار نیست. 

اینجا چندبار دیدم خانمی که تو عقد میخواد جداشه بهش میگن بمون و تحمل کن ولی طلاق بده و فلانه و تو جامعه بد نگاهت میکنن. به خدا من نمیدونم چرا اطراف من خانمایی که طلاق گرفتن رو ماها به چشم بد نگاه نمی‌کنیم ؟

همین چندوقته پیش یکی از آشناهای دور که تو روستای تقریبا ضعیف هم هستن با یه بچه بعداز طلاقش با یه پسر مجرد ازدواج کرد که آقا بچه رو هم قبول کرد. 

این آقا خیانت میکنه ولی با ایشون سرده، خیانتاش و خودارضاییش نشون میده کلا آدم سردمزاجی نیست پس میمونه یه چیز اینکه از نظر جنسی جای دیگه تأمینه. 

فردا روز هزارتا بیماری بهش منتقل بشه چی؟ دورازجون خدایی نکرده یه چیزیش بشه اون بچه کی رو غیراز مادرش داره پدر د ست و حسابی هم که نداره. 

اگر جدایی برات سخت نیست خوب مسلما با این آدم نمونی بهتره واگه تصمیمت قطعأ جداییه با مشاور بابت پسرت صحبت کن و بدون قدم به قدم چطور با بچت رفتار یا صحبت کنی که کمتر آسیب ببینه چون معلومه این آقا وابستگی به بچه هم نداره. 

ولی اگه به هر دلیلی نمیتونی جداشی سعی کن کلا ببخیالش بشی و باهاش رابطه نداشته باشی، چون معلومه وقتش جاهای دیگه پر میشه و ممکنه دورازجونت بهت بیماری بده، حداقل جون خودتو دوست داشته باش. 

فدات ممنون ،الهی خدا برات خوب بخواد ،الان دارم شیر میدم دخترم اگا خدا لایقم بدونه دعات میکنم 

ان شاءالله هرچی صلاحته برات پیش بیاد عزیزم و امیدوارم که بقیه روز های زندگیت با رضایت و احساس خوشبختی همراه باشه

خواهش میکنم عزیزم