من شوهرم خیلی خوبه ولی اصلا اهل گفت و گو نیست ۳سال طول کشید تا قلقش دستم بیاد ولی بعد ۳سال زندگی به این رسیدم که قهر اصلا راه درستی نیست من تاجایی که خدا یاری کنه قهر نمیکنم ولی محبت زیاد میکنم و یه جورایی با پنبه سر میبرم مثلا میرم تو بغلش خیلی آروم زیر گوشش خواستم یا ناراحتیمو میگم
مثلا چند روز پیش دلم از خواهرش گرفته بود بهش گفتم فلانی تو اینقدر آقایی محترمی مردی مهربونی و...(حسابی بادش کردم) که به خواهرت هیچی نمیگم
بعد گفت اتفاقا جوابشو بده و کاملا حرفامو قبول کرد به خواهرش هم بعد تشر زد
کلا مردا تشنه توجه و احترام و محبت هستن تمام