سلام خیلی وقته تاپیک نزدم رمزمو یادم رفته بود اکانت جدید ساختم به نظرم چون از هر سنی خانم اینجا هست خیلی خوبه
من یه دختری ام که تا یادم میاد درس خوندم همیشه هم رتبه یک کلاس بودم و گاهی حتی مدرسه. از یه جایی به بعد به خودم اومدم دیدم فقط معادله و مراحل تقسیم سلولی و محسابه انرژی جنبشیو یاد گرفتم و اصلا نمیتونم ( مثل همسن هام) با کسی حرف بزنم. مامانم میگه منزوی شدم... تو فامیل منو یه دختر خوب برا بابا و مامانش میشناسن. یه دوست صمیمی داشتم با روابط اجتماعی بالا. هر چی من داشتمو اون نداشت و برعکس. با تک تک پسرای فامیلشون حدقال یک سال تو رابطه بود. اون موقع هایی که من مشغول حفظ کردن کتابا بودم داشت پسرای مردمو تیغ میزد. یکی از فامیل های دورشون دو سال میومد خواستگاری جواب رد میداد. چند سال پیش ازدواج کرد باهاش. شوهرش دکتره...
از وقتی اینو فهمیدم یه شکی افتاده تو دلم. آخه همه معیار هایی که مامان و بابام میگفتن اینا عتمل بدبختی و فلانه رو داشت و بعدش بهترین ازدواجی که یه دختر میتونه داشته باشه. دیدین همچین چیزی؟ عادیه که بخوام یکم شبیهش شم؟ تلاش و پشتکار و زحمت همش الکیه آره؟ همش شانسه کل زندگی شانسه شانس
