از کجا معلوم ما که هم دیگه رو نمی‌شناسیم بگم مثلا فلانی و فلانی که این نظر رو دادن تو اون قضیه هم این نظر رو داشتن
این یه کم سوگیری میشه
مثلا الان من میتونم توقضیه حجاب باهاتون مخالف باشم ولی تو این قضیه خوراکی هم نظرتون باشم یا برعکسش
من نه میگم هستن نه میگم نیستن چون مشخص نیست اگه الان بگم نه همه اون یکی ها نظرشون اینه اینم سوگیری میشه باز
من می‌فهمم که می‌خوای بچه‌ها یاد بگیرن همیشه همه چیزو ندارن و کمی ناکامی تجربه کنن این یک درس زندگیه. ولی یادت باشه آزادی انتخاب و شادی آنی هم بخشی از تربیت واقعیه
وقتی یک بچه یک پیتزا تازه میبینه و دلش می‌خواد، محدود کردن اون لحظه دقیقاً مثل گفتن تو نباید شاد باشی چون دیگری ندارد هست. این آموزش نیست، سرکوبه.
تربیت یعنی یاد دادن تعادل، نه قفل کردن شادی و حس کنجکاوی کودک.
منطقیش اینه به خودش مربوطه چی بخوره اما اخلاقیش اینه مراعات کنه مخصوصا داخل مدارس دولتی که از هر قشری هستن توش ..
شاید یکی بیاد بگه میخواستن وقتی توانایی مالی ندارن بچه نیارن اما کاریه که شده باید اخلاق رو رعایت کرد دیگه دست ما نیست
اره خوب منم نظرم همینه میگم اون والدین خودش بلده و باید به بچه اش یاد بده که کی چی رو بخواد یا نخواد
ولی بقیه هم باید انسانیت و همدلی رو یاد بدن به بچه هاشون
وگرنه اینجوری یاد میدیم خودش رو ببینه و نسل خودخواه بار میاریم
حد اعتدال رو باید نگه داشت
میشه در حد عرف اون مدرسه ولی سالم خوراکی داد ولی بعضیا انگار میخوان نمایش بدن هیچکدوم از بچه های کلاسم پیتزا نمی‌آوردند بعد یهو یکی اون وسط پیتزا می‌آورد واقعا زشته
میدونی اینجا لحن پیام هم مهمه بیشتر منظورم این بود
اون خانم راجبه خوراکی لحن خوبی نداشت اغلب گارد گرفتن و گفتن بچه نباید هرچی میبینه بخواد
بعد تو تاپیکی که راجبه لبو بو بود اغلب نظرشون این بود که بچه نباید کم و کسری رو حس کنه
هیچوقت نه خودم نه خواهرام تو مدرسه چشممون دنبال خوراکی های بقیه نبوده و نیست اصلا اهمیت نمیدیم.همکلاسی های ما خیلی با معرفت بودن همیشه خوراکی هامون رو با هم به اشتارک میزاشتیم تک خوری نداشتیم.
