نمی‌دونم چجوری فراموش کنم

بخاطر دعوا هامون هر بار رفت و آمد قطع میشه یه مدت

یعنی دکتر می‌تونه کمکم کنه خودم که دیگه نمیتونم تحمل کنم واقعا شرایط برام خیلی سخته قصد دارم برم دکتر 

سعی میکنم اما حرفام و دردام سالها مونده تو دلم گاهی با خدام حرف میزنم تا آروم شم من برای همسرم تولدش یه عطر خریدم و توی باکس تزیین شده بهش هدیه دادم اون روز حتی کارتون عطرو باز نکرد بو کنه  فقط تشکر کرد گفت بذار همین جوری بمونه ناراحت شدم بهش گفتم من هدیه خریدم برات حداقل بازش کن دید ناراحت شدم بازش کرد و بو کرد گفت خوبه حالا یکی از خواهراش که همین خانومه که درباره اش حرف زدم  براش عطر خرید هدیه داد همسرم رو ابرا بود از خوشحالی بارها و بارها برام تعریف کرد نه یکی نه دوبار خیلی گفت منم گفتم برات هدیه خریدم حتی نخواستی بازش کنی احساس میکنم محبتام به چشمت نمیاد بهم ریخت و اعصبانی شد راستشو بخوای حسودیم شد که هدیه اون براش با ارزش تر بود  چون بارها خواهرش و تو سر من زده  یادم نمیره

توی اعصبانیت نه هر چی دلش میخواد میگه  حتی میگه تو برام چیکار کردی نباید اعصبانی بشه اگه بشه حرفاش اصلا از مغزم بیرون نمیره دائما گذشته شخم میزنه کار مادرش و پدرش رو که اوایل زندگی اسرار زندگیمون رو ریختن بیرون تا منو خراب کنن میندازه تقصیر خانواده من که شما عابرو بردید با اینکه تو روزایی که حالش خوبه و باهم خوبیم میگه مقصر مادر من بود 

برام ۲۰۷خرید زد به نامم همه جا هم گفت چون وقتی هیچی نداشتم کنارم بود سختی کشید پابه پام همیشه هم چیزی بخام بخرم بهترینش و برام میخره فقط توقع داره احترام نگه دارم و هیچ وقت دعوا نکنیم خب دهنش خرابه دعوا میشه  توهین می‌کنه منم اعصابم خورد میشه مثل خودش توهین میکنم چون اذیت میشم یا کتک می‌زنه بعدشم همه چیو میندازه تقصیر من و قهر می‌کنه و خونه نمیاد این رفتاراش اذیتم می‌کنه بارها صحبت کردیم و هر بار وقتی اعصاب جفتمون خورده مراعات نمیکنه و یادش می‌ره  توی قضیه پشتم هست یا نه. وقتی خوبیم باهم  اره پشتمه اما امان از روزی که دعوا کنیم میشه دشمن خونی من 

دوست دارم دیگه محبتی نکنم دلم نسوزه من یه جاری دیگه هم دارم اصلا کمک نمیکنه سال به سال خانواده همسرم و دعوت نمیکنه وقتی هم میاد عین یه مهمون میشینه مادر همسرم همه کارارو می‌کنه اما من کاملا برعکسم چون مادر همسرم و عین مادر خودم می‌دونم چون سنش بالاست دوست دارم کمکش کنم خسته نشه وظیفمه دوماه من تو رختخواب بودم یه مشکلی برام پیش اومده بود یکبار زنگ نزدن حالمو بپرسن بعد دوسال و نیم هنوز یادمه مادر همسرم عمل سرپایی  کرده بود من چند روز غذاشو پختم فرستادم براشون وقتی یاد این چیزا میوفتم خونم کثیفه میشه چون همسرم نمی‌بینه یا مجلسی دعوت میشیم میرم دقیقا همسرم ده سال قبل رو یادشه که دعوا کردیم عروسی فلانی نتونستم برم اما نمی‌بینه سالها هر جا دعوتم کردن رفتم بخاطر احترام به همسرم 

موافقم با حرفاتون .مشکل من اینه محبت میکنم و توقع دارم بقیه عین خودم باشن‌میبنم اونا مثل من نیستن خیلی پشیمون میشم از محبتام . هر چیزی خریدن هر کاری کردن کلی ذوق کردم چقدر تبریک گفتم و خوشحال شدم کلی دعاهای خوب توی خلوت براشون کردم در عوضش هر چیزی من میخرم یه تبریک ساده هم به زور میگن من خودم خواهر شوهرم با دوتا زنداداشم هیچ وقت اینجوری رفتار نکردم از یکی از اونا هم حسادت و حرف خیلی شنیدم و ناراحت شدم  بارها گریه کردم اما جوابشو عین خودش ندادم من بیرون هیچی نمیتونم به بقیه بگم هرکس اذیتم می‌کنه حرف میزنه مشکلمو میارم خونه گریه میکنم بهم میریزم اینجوری وضعیت روحی  همسرم و بچمم بهم می‌ریزه نمی‌دونم چجوری دل همسرمو بیشتر به دست بیارم وقتی میخندم انگار دنیا رو بهش میدن میبینم چقدر باهام خوب تر میشه چون مشکلات گذشته رو هیچ وقت نتونستیم درباره اش صحبت کنیم مونده تو دلم از طرفی هم صحبت کنیم دوباره دعوا میشه میخام خیلی رفتارم باهاش خوب بشه حرفای جدید و خوب یاد بگیرم قلقش دستم بیاد اون بیوفته دنبال من 

تو روزای دیگه میتونم اما امان از دوران pmc. 

۱۰روز قبل پریودم اخلاقم عوض میشه خودمم خسته شدم نمیتونم تحمل کنم وقتی هم دعوامون میشه دیگه حالم بدو بدتر میشه استغفرالله فقط آرزوی مرگ میکنم تازگیا متوجه شدم که بخاطر بهم ریختن هورمون است و طبیعیه قبلنا فکر میکردم مشکل افسردگی یا روانی دارم  میخام برم دکتر دیگه طاقتم سر اومده دعا کنید مشکلم حل بشه