نمی‌دونم چرا دلم برای بچه هایی که خانواده درست ندارن میسوزه

من اگه بچه ای جلوی دیگران تحقیر بشه مثلا پدر و مادرش توی پارک یا یه جایی جلوی بقیه سرش داد بزنن یا دعواش کنن روح و روانم بهم میریزه میگم آخه اون بچه بی دفاع قلبش پاک گناه داره 

فقط با قسمت پولدار و بی پولش شدید مخالفم، بقیه آیتم ها تا اندازه زیادی درسته.

کاش دولت فارغ از شرایط زندگی و روحی و روانی نمی گفت فرزند بیشتر زندگی شادتر  

نه عزیزم هم دیدم هم تجربه کردمش.سطح زندگی اون بچه چه در کودکی چه در سنین حوانی و نوجوانی بسیار متفاوت میشه.مشکلات افسردگی،عقده های نداری،مقایسه ،پدر و مادری که مریضن و پول درمان ندارن...همه ی اینا غصه و درده.چیزی که شاید هرگز یه بچه ی پولدار درک نکنه.البته جلوی مریضی و مرگ رو همیشه نمیشه گرفت و دست خداست.

دولت های خارجی که سر این موضوع سرمایه گزاری که هیچ، مافیا سازی انجام دادن، میدونی چقدر بچه و پدر و مادر بیچاره و دردمند رو به خاک سیاه نشوندن؟! میدونی راه حل جدا سازی اجباری شون فقط پاک کردن صورت مسئله ست؟!

دقیقا انگار واسه قبلی ها چه گلی کاشتن که میگن نسل بعدی رو هم بیارید اونم زیاددد 

من تو یه خانواده متوسط رو به پایین بزرگ شدم، همه فامیلا و اطرافیانم ازم پولدارتر بودن.به جرات میگم هر کم و کاستی داشته باشم، هیچوقت بی پولی باعث سرخوردگیم نشده. اونا رو هم پول خوشبخت نکرد، اتفاقا اون قدر از همه لحاظ تامین بودن، کارشون به اعتیاد و بیهودگی و... کشیده شده‌

در واقع میخوام بگم فقر و ثروت به تنهایی عامل بدبختی یا خوشبختی نیست. مهم مدیریت این دو تا ست