خداشاهده که تا ابد میتونم همینجور بمونم
اینقد حالم خوبه،، اعصابم آرومه،،،
جوری قطع امید کردم که انگار همچین شخصی وجود نداره،،، زنده مرده اش فرقی نداره،،،
اصلا انگار وجود خارجی نداره
فقط ولم نمیکنه،،، میترسم دعوا درست کنه،، یا بکشونه به خانواده ام
فقط. ترسم اینه،،،،
خوب مشخصه شوهرت پشیمونه ...به نظرم آشتی کن
سخت نگیر بخاطر دخترت صبو باش ..شما که خانمی کردی موندی اونجا بقیشم کنار بیا ...بخدا همه مشگل دارن ...باهاش آشتی کن
ب مرور عوض میشه
ولی این بچه بازیه قهره چندماهه بهتره تمومش کنید
به دوستان بر نخوره اما خواهر ببین ما مشاور یا روانپزشک نیستیم یعنی به اون سطح پختگی و تخصص یه مشاور نرسیدیم بتونیم چنین موارد سخت بهت قطعی بگیم و کنی که حتی شاید به حرف نی نی سایت ها گوش کنی از اینم بدتر بشی
کار رو به کاردان باید سپرد یعنی مشاور
خب راست میگه یا ببخش و زندگی کن یا رها کن برو...
خب حق داری هر کی جات باشه ناراحت میشه
ولی اینم با زبون خوش بهش حالی کن نزار سرد بشین
منم یه مدت بی دلیل شوهرم با خانوادم قطع رابطه بود
اصلا جنگ نکردم باهاش گذاشتمش به حال خودش مرور زمان همه چیو بهش ثابت کرد هم حرف میزدم به خوبی باهاش هم دلخوریمو میگفتم تا اونم نرم شد نه قهر کردم نه جیزی به پروپاشم نمیپیچیدم خودش فهمید راهو اشتباه میرفته درست شد
خب تو ک انقد متنفری چرا جدا نمیشی؟ نمیشه ک بین زمین و آسمان نگ داری طرفتو....یا ببخش و نرمال کن زندگیتو یا رها کن برو دیگ.....۶ماه اخم و قهر خدایی دیگ زیاده رویه
