گاهی وقتا، زندگی مثل یک جاده طولانی و پر از گرد و غبار میشه. احساس می‌کنی تنهایی و باری که روی دوشته، سنگینه. فکر می‌کنی قدم‌هات کوچیکه و راه زیادی مونده تا به جایی که می‌خوای برسی. اما رفیق، حقیقت اینه که هر قدمی که برمی‌داری، حتی کوچک‌ترینش، تو رو به مقصد نزدیک‌تر می‌کنه.
یادت باشه، ارزش تو به موفقیت‌های بزرگ و سریع نیست، بلکه به تلاشیه که هر روز می‌کنی. اون لحظه‌ای که دلت می‌خواد تسلیم بشی، ولی باز هم ادامه می‌دی، همون لحظه اوج شکوه توئه. اون موقع است که قوی‌ترین نسخه خودت رو نشون می‌دی.
درست مثل بذری که توی دل خاک تاریک، به نور ایمان داره و کم‌کم جوانه می‌زنه، تو هم تو تاریک‌ترین لحظاتت، نور امید رو توی قلبت داری. این نور، همون ایمان به خداست که بهت می‌گه هیچ وقت تنها نیستی. اون همیشه اونجاست، نزدیک‌تر از رگ گردن، تا دستت رو بگیره و بهت آرامش بده.
پس سرت رو بالا بگیر. از زیبایی‌های کوچک زندگیت لذت ببر، به خودت سخت نگیر و بدون که هر روزت، یک فرصت تازه است برای بهتر بودن. تو همین حالا هم به اندازه کافی ارزشمند و قوی هستی.
همیشه به یاد داشته باش، خدا برای هر لحظه‌ات، یک برنامه‌ی قشنگ داره.
