مامانم همیشع ژست آدم های فداکار رو داشت
ولی بیشتر به من آسیب زد
تا بچه بودم هیچ وقت به محبت فیزیکی نمی‌کرد
کلامی هم خیلی کم
بزرگ شدم ولم کرد به امان خدا
غذا خوردن و درس خوندن و همه چی
بهش گفتم حالم خوب نیست
گفت به درک که حالت خوب نیست
نظرش اینع که چون منو بزرگ کرده
منم تحت فرمانش باشم و براش از خودگذشتگی کنم
دیگه کار ندارم باهاش
نع خودش نع بابام
یکم پس انداز دارم
اندازه خوراک یک سالم هست
تا کنکورم قبول شم
کسی رو پیدا کرد که بشه بهش گفت حالم خوب نیست و درک کنه و بعدا از سمتش قضاوت نشی و سرکوفت نشنوی
واقعا نعمته
منم نمیتونم به کسی بگم حالم خوب نیست
چند سالته
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
