من خودم تک فرزندم
خونه پدرم آخر هفته ها میریم
خونه پدر شوهرم ماهی دوبار
چون یه خواهر و برادر شوهر مجرد دارم میدونم اونا اذیت میشن خیلی نمیریم اونجا
من که بابام قبل ازدواجم فوت کرده فقط مادرمه که توخونه پدریم با داداشم و زنش زندگی میکنن بوده چهار سال هم نرفتم اکه خیلی ام بخام برم عیدا میرم فقط
فرقی نداره مثال زدم در مورد آرامش فرد داخل خونه حق دارین اگر اتاق جدا دارین دیگه با این همه رفت و آمدشون حکم میهمان ندارن برید تو اتاقتون و به برنامه هاتون برسید یا برید بیرون البته اونا میان خونه والدینشون و خب پدر و مادرتونم خوشحالن اما به مادرتون بگین که از شما انتظار نداشته باشه آماده باشید یکسره
و یه پیشنهاد دوره ای برنامه بذارید بگیر بیایم خونه شما و یکمم برید خونه خواهرا
نه اصلا اینجور نیست که کاری بکنم براشون یا مثلا پذیرایی و اینا باشه
من معذب میشم فقط حس درونی بدی پیدا میکنم
چون دوست ندارم ببینن بیکارم و شرایطم ببینن یا از برنامه هام خبردار بشن
با زیاد اومدنشون سر از زندگیم در نیارن
دلم میخواد کارهام را با آرامش و بدون حرف و سخن پیش ببرم.
تیکه پروندن هاشون آزارم میده
واگرنه سرم تو کار خودمه من به اونها کاری ندارم
ولی حس تلخی بهم دست میده
ماخی یه باردوساعت میسینم میام ..بعضی اوقاتم اصلا دلم نمیاد برم دوست ندارم ببینمشون..مجبوری به خاطر خدا میرم
قبلا تقریبا هر روز میرفتم گاهی شب هم میخوابیدم یا شوهرم اونموقع ماموریت زیاد میرفت یه هفته کامل میموندم با اینکه نزدیک بود خونم اما از وقتی مامانم رفت تحمل اونجا برام سخته هفته‌ای دوبار میرم هر دفعه یکساعت میمونم میام پدرم وزنش اصرار میکنن شبها که همسرم شیفته اونجا بمونم اما من دیگه نمیتونم همون دوساعت در هفته رو هم فقط بخاطر پدرم میرم دلش نشکنه
