من از اونایی بودم که معلمام نابغه خطابم میکردن...
شیوه مخصوص درس خوندن،اعنماد به نفس خیلی بالا، موجه از لحاظ اخلاقی
از اونایی که انگار اسطوره ای هستن برای خودشون
از اونایی که هم سن و سالام بهم حسادت میکردن
الان ۲۰ سالمه و فقط یه هیچم..
آدمی که غم ها و درد های زندگیش رو چنان محکم بغل کرده که فرصتی برای خودش نذاشته
آدنی که درگیر مشکلات خانوادگی شده
درگیر افسردگی و خوبم نمیشه
من به صورت ناخودآگاه برای اینکه آمادگی ترک خونه و مامانم رو نداشتم درس نمیخوندم...
تاسف برانگیره
عزیزانی که شرایط منو دارن
سنگ بذارید رو قلبتون و‌فقط به فکر خودتون باشید
وگرنه مثل من میشید.حتی خودم از خودم قطع امید کردم
