من یقین دارم عزیز من این پایان داستان من و تو نیست .
همین که تو بروی و پشت سرت را ننگری همین که خدا در امور عاشقانه دخالت نمیکند .
تو را ادامه میدهم در بلندای خیالم . قهوه ام را با تو در پاریس می‌نوشم . لبان تو را در خزر به لبانم میدوزم آخر من عاشق آن سنگ عقیقم که کبود است . تو را در بالشتکی، شبانه در بسترم به آغوش میکشم .
من تو را در خود ادامه میدهم. و من و توی خیالی دست در دست هم جام مرگ را می‌نوشیم آری .
این پایان ماست . هرچند خیالی . هر چند
غلط
عزیز من،من یقین دارم این پایان داستان من و تو نیست .
همین که تو بروی و پشت سرت را ننگری،همین که خدا در عاشقانه هایمان دخالت نمیکند (خب بعدش چی؟)
تو را ادامه میدهم در بلندای خیالم . قهوه ام را با تو در پاریس می‌نوشم . لبان تو را در خزر به لبانم میدوزم. تو را در بالشتکی، شبانه در بسترم به آغوش میکشم .آخر من عاشق آن سنگ عقیقم که کبود است .
من تو را در پندار خود ادامه میدهم. آری، من و تو در خیالم دست در دست هم جام مرگ را می‌نوشیم.
این پایان ماست . هرچند رویایی . هر چند غلط
با توجه به چیزایی که بلدم فکر میکنم اینجوری یکم بهتر باشه
من مطمئنم عزیزم، این پایانِ داستانِ من و تو نیست.
حتی اگر بروی و پشت سرت را نگاه نکنی... حتی اگر خدا در عشق دخالت نکند...
تو را در خیال بلندم ادامه میدهم.
قهوه‌ام را با تو در کافه‌ای در پاریس می‌نوشم.
لبانت را در ساحل خزر به لبانم میدوزم.
من عاشق آن سنگ عقیق کبودم، همان که یاد تو را در دل دارد.
شب‌ها، تو را در آغوش بالشتکم میکشم، آرام و بی‌صدا.
تو را در خود ادامه میدهم.
و من و تو، در خیال، دست در دست هم، جام مرگ را می‌نوشیم.
این پایان ماست...
هرچند خیالی،
هرچند نادرست،
اما از جنس عشق.
اینجوری بهتر نیست گلم ؟
