عزیزم، خیلی قابل درکه که خسته شدی و بیحوصلهای. بچههای ۱۷ ماهه ذاتاً پرتحرکن، چون تازه راه رفتن رو یاد گرفتن و هیجان کشف دنیا رو دارن. بعضی بچهها از همون اول آرامترن، بعضی هم مثل پسرت پرانرژی و توقفناپذیر. این الزاماً به معنی بیشفعالی واقعی (به معنای پزشکی) نیست.
🔹 بیشفعالی تشخیصی داره که معمولاً زودتر از ۳ سالگی بهطور قطعی گفته نمیشه. الان چیزی که شما میبینی بیشتر به سن، کنجکاوی و نیاز به تحرک طبیعی برمیگرده.
🔹 ولی میدونم سختی کار اصلی برای مامانه. اینکه حس میکنی توان نداری و حتی گفتی کتکش زدی نشون میده واقعاً تحت فشار روحی و جسمی هستی. خیلی مهمه بدونی اول باید مراقب خودت باشی، چون وقتی آرامتر باشی بهتر میتونی به پسرت کمک کنی.
چند نکته کاربردی:
- بچه رو در محیط امن بذار، جایی که نیاز به «نه گفتن» کمتر باشه (مثل یک اتاق امن یا حیاطی که خطر نداشته باشه).
- زمانهایی برای بازی پرتحرک بگذار تا انرژی تخلیه کنه (توپ، دنبالبازی، رقص با آهنگ).
- زمان آرام هم ایجاد کن: کتاب تصویری، قصه، موسیقی ملایم.
- برنامه خواب شبانه خیلی مهمه. اگر خواب شب کافی باشه، روز آرامتره.
- خودت هم اگر امکانش هست حتی ۱۵ دقیقه در روز کمک از اطرافیان بگیر که انرژیت تجدید بشه.
🔹 اگر رفتارهایی مثل: اصلاً ارتباط چشمی نداشتن، نداشتن کلمات ساده، یا بیتوجهی کامل به صدا و اسمش رو میبینی، اون وقت لازمه حتماً با پزشک کودکان یا روانشناس کودک مشورت کنی.
✨ یادت باشه پرانرژی بودن همیشه مشکل نیست، خیلی وقتها یعنی مغز فعال و سالمی داره. تو هم تنها نیستی، خیلی مامانا همین حسو دارن. 🌷