یه شب خواب دیدم مراسم نامزدیم با شخصیه که هیچ علاقه ای بهش ندارم حس مبهم و خفه کننده ای بود
بعدش تو اون مراسم یهو چشمم افتاد به کسی که یه روزی با تمام وجود عاشقش بودم آنقدر گریه کردم که وقتی بیدار شدم صورتم خیس اشک بود نفسم بند اومده بود منی که اینقد تلاش کردم کسی که دوست داشتمو فراموش کنم و فکر میکردم موفق شدم اما با یه خاب چنین حالی شدم.
کاش میمردم فقط
بروپیش تراپیست
عزیزم دقیقا
من فک نکنم تا آخر عمرم بتونم مردی رو به زندگیم راه بدم
کاش بدون دردسر میموندن
چقد من و تو شبیه همدیگه ایم. خط به خط حرفات، من بودم.
منم بیشتر دلم برای خودم میسوزه, اینکه واقعا حقم نبود، تقصیر من هم نبود. به حرف خدا هم گوش داده بودم همیشه، پاک پاک. دوس پسر هم نداشتم هیچوقت. در اوج تنهاییم یه کورسوی امید تو قلبم جرقه زد که خیلی زود از بین رفت و من موندم و چیزایی که محکوم به فراموش کردنشون بودم
🫂🫂🫂🫂
واقعا دلمرده شدم دیگه نمیتونم کسی رو دوست داشته باشم
همه خاستگارامو بخاطر اون پسر رد کردم
از 17تا 23 سالگی دوسش داشتم چه کسایی رو که به خاطرش کنار گذاشتم
تهش میدونی چه زخم کاری خوردم اون آدم خبر نداشت که من دوسش داشتم این به کنار خاله و مادرش برای من یه خاستگار داغون فرستاده بودن این شد که تصمیم گرفتم قلبمو یه تیکه سنگ کنم برای همیشه
نه قربونت چون پسره فامیل دورمون بود میترسیدم آبروم بره تو فامیل. کاری که میتونستم بکنم این بود با مادرش و خواهرش خیلی محترم رفتار کنم که تهش چیزی که نصیبم شد این بودکه یه پسره داغون که قبلا طلاق گرفته بود و قاچاق فروشه رو فرستاده بودن خاستگاری من که اصلا راشون ندادیم و این شدکه تصمیم گرفتم سنگ بکوبم به دلم
وای نگم برات بعد ۹سال
تصمیم گرفتم با یکی ک بهم معرفی کردن آشنا شم لج کرده بودم
آشنا شدم و دوماه بعدش عقد کردیم
شوهرم مرد خوبیه اما نمیدونید ک چیا ب من گذشت
نمیدونید ک من هر روز میمیرم و زنده میشم
نمیدونید ک من دق کردم
عزیزم،،چقد سخت. درکت میکنم. منم همین تصمیم رو گرفتم، تو چند سالته؟ من این تصمیم رو در آستانه ی ۳۰ سالگیم دارم میگیرم. قسم خوردم از این به بعد دل به بودن یه مرد خوش نکنم. تنها باشم و حتی به مردها زیاد نگاه نکنم تا مبادا مجدد دچار توهم بشم
