میتونم امید داشته باشم بچه هام یکم بزرگتر بشن منم وقت کنم به خودم برسم

واقعا بنظرتون میشه 

من قبل ازدواج توی خوش تیپی و رسیدگی به خودم و خوش قیافه بودن و این چیزا مثال زدنی بودم شاغل هم بودم

بعد ازدواج یکسال بعدش بارداری خیلی سختی رو داشتم که خدا پسرمو بهم داد و بی خوابی هاش گریه هاش بهانه هاش خلاصه بی نهایت بی نهایت بچه ی نا ارومی بود که کلا عین جن زده ها بودم تا یکسال رسیدگی به خودم که هیچ اصلا انگاری توی اون ۹ ماه بارداری و یکسال اول ۱۰ سال پیر و تکیده شدم

بعدش بابام فوت کرد بعدش کرونا بعدش تشخیص گرفتن بیش فعالی پسرم یکم اروم تر شد اوضاع بارداری دوم و دخترم که همونقدررر بارداری سختی رو گذروندم و. خلاصه تا الان که پسرم ۷ و دخارم ۲ سالشه من نابود ترین زن رو زمینم بخدا از خستگی انواع افسردگی خستگی نرسیدن به خودم وقت نداشتن و و و …

کارمم که کلا گذاشتم کنار

بنظرتون میرسه یه روز به روزای قبلم برگردم