بدیش اینجاست که هیچکس مارو درک نمیکنه که چقدر این احساس پوچی فلج کننده هست و افسردگی با آدم چه کار میکنه
یه زمانی کلی آرزو و هدف داشتم الان اما حتی دوست ندارم تو آینه به خودم نگاه کنم از خودم فراری هستم هر روز به یه نحوی از خودم فرار میکنم با فیلم با سریال با آهنگ با حرف زدن با خوندن نظرات و داستان های دیگران
دقیقا
هیچکس حواسش ب ما نیس
اصلا کار و بارمون برا کسی مهم نیس
چون ن قضیه ای داریم ن زندگی ای ن هدف مشترکی با کسی ن برا کسی مهمیم خخ
پر شدم از احساس پوچی
من ب این نتیجه رسیدم آدم هیچوقت نمیتونه تنهایی زندگی کنه وقتی کسی از تو چیزی نمیخاد وقتی تصمیم هدف و کار مشترکی با کسی نداری
ب کسی ربطی نداری چطور میتونی احساس معنا کنی
طرف بچه داره بچه اش بهش احتیاج داره خودشم بچه اش زندگی مشترکش هدفش میشه حالا لا ب لاش حواسش ب خودشم هس
یا کسی ک سنش کمه هنوز منتظره آینده رقم بخوره براش
در تلاشه و منتظره بینم چی بشه
اما مایی ک تموم شده میدونیم این‌همه احساس خلا و پوچی عادیه بنظرم
من فکر میکنم آدم میتونه تنها زندگی کنه اما من هنوز نتونستم شاید من آدمش نیستم فقط با تنهایی کنار اومدم و بهش عادت کردم اما داره بهم ضربه میزنه خیلی داستان های واقعی خوندم که آدمایی با شرایط هزار برابر بدتر از من تو تنهایی موفق شدن اما چرا من نمیتونم نمیدونم
بزرگترین آرزوم اینه که یه روزی به معنای واقعی کلمه مستقل بشم هیچ وابستگی به آدما نداشته باشم نه مالی نه عاطفی
از این همه شکنندگی و ضعفی که از بچگی باهام بوده متنفرم
شما چندسالتونه؟ من 31 سالمه چندسال پیش چندتا خواستگار داغون داشتم الان دیگه اونا هم نیستن خیلی موذب میشم پیش خانوادم 😔😔😔😔 روز تولدم که دلم میخواد از اتاق بیرون نیام ولی اونا کبک می‌خرن میگن دور هم باشیم
از خرید عید به خاطر این حس های بد متنفرم حالم بهم میخوره از عید
اسفند میرم 32 سال و امسال با بی عشقی گذشت ای بابا
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
6 ثانیه پیش
15 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
