آدم فداکاری نیستم زیاد
احساسات ندارم. مثلا خانواده ام یک دردی دارند اصلا اهل دکتر رفتن نیستند. هرچی هم بهشون بگی یا براشون وقت دکتر بگیری بازم گوش نمیکنن و بدتر دعوا میکنن
من زیاد غصه نمی‌خورم و فکرم سریع جای دیگه ای میره
خیلی بی احساسم
انگار همیشه خودم مهمم
خسته شدم از خودم
اصلا غصه نمی‌خورم. اصلا وقتی به بالارفتن سنشون فکر میکنم غصه نمی‌خورم زیاد
تنها هدفم خوشحالیشون نیست. یعنی هستا اما اون من درونم همش خودشو میندازه وسط و نمیذاره فداکار باشم و بگذرم از آرزوهای خودم. تهش نه به آرزوهای خودم میرسم نه کارهایی که اونا میخوان انجام میدم
کسی رو دیدید اینجور خودخواه باشه
