دوستم واقعیه یا فیکه و حسودی می‌کنه

مثلا از نظر بدنی من کلا در خانواده‌ای بزرگ شدم که از بدو تولد رژیم غذایی داشتم و کلا هیچوقت به اصطلاح عامیانه چاق نبودم و ورزشکار هم هستم و فیت هستم. بعد ایشون از نظر پزشکا هم اضافه وزن داره و کلا کبد چرب و مشکلات عروقی داره چون خیلی غذای شدیدا چرب درست می‌کنه می‌خوره و همش کیک و فست فود می‌خوره. بعد همیشه به من می‌گفت اره تو الکی لاغری و بدنت خوشگل نیست هیچی نداری (که بعدا رفتیم استخر بهش شنا یاد بدم، حرفش رو پس گرفت دیگه هیچوقت از این چیزا بهم  نگفت). بعد جاش همش می‌گه تو خیلی بدغذایی و از زندگیت لذت نمی‌بری در صورتیکه من با این سبک خوردن بزرگ شدم و عادت دارم به این شکل زندگی 

بعد وقتی مثلا می‌ریم باهم بیرون، یه خانمی هست که مثلا موهاش رو قشنگ معلومه تا درجات بالا دکلره کرده ولی هنوز‌ موهاش سالم بنظر میاد و قشنگه، میگه نه اصلا قشنگ نیست و فلانه. یا مثلا می‌گم فلان خواننده خیلی خوشگله میگه نه اصلا خوشگل نیست چون پیره (مثلا یارو ۳۰ ۴۰ سالشه) 

ما از دوران مدرسه و دبیرستان هم رو می‌شناسیم تا الان

اون موقع که گوشیم رو عوض کرده بودم ایفون کرده بودم، هی می‌گفت ایفون به درد نخوره و واسه ادا خریدی (لطفا بحث ایفون و اینا رو باز نکنین من صرفا راحت بودم ایفون بگیرم اونم مدل خیلی بالا نگرفتم که پولم هدر بره، کلا هرچی می‌گرفتم ناراحت میشد) 

ما باغ سیب داریم از سمت مادری، بعد من تا چندین سال اصلا بهش نگفتم که باغ داریم، چون کلا دلم نمیخواد بگم که اره مثلا ما فلان داریم و اینا، اینجا هم چون من رو نمی‌شناسین دارم میگم، بعد می‌گفت واقعا باغتون درست حسابیه چون هیچی نمی‌گی و بنظر نمیاد پول ازش دربیاد برات (چون صرفا هیچوقت درموردش صحبت نمی‌کنم که یه درصد ناراحت نشن و فکر کنن پزه) 

ببین چرا تعریف می‌کنه ازم ولی مثلا درمورد چیزایی که قبلا الکی غیر مستقیم تیکه انداخته بهم، مثل همین بدنم، خودشون خیلی از خانواده هایی هستن که به ظاهر مدرن شدن ولی ذهن سنتی دارن که مثلا همیشه میگه کل فامیلا بهش میگن لاغر نیستی و اینا و زیبایی رو فقط در لاغری می‌بینه، برای همین میگم همیشه می‌گفت اره خوش بحالت خیلی لاغری و اینا، ولی مثلا می‌گفت اره تو هیچی نداری (که میگم بعدا بردمش شنا بهش یاد بدم حرفش رو پس گرفت)

یا مثلا میگم فلان خانم خیلی خوشگله و طبیعیه، بعد میگه اصلا و یکی رو مثال می‌زنه که مثلا دماغش عمل فانتزیه، و هزار تا ژل زده به گونه و لبش و نمی‌دونم ابروهاش رو تا اسمون کشیده بالا

بعد کلا قبول‌ هم نمی‌کنه، یه بار بهش گفتم من کلا صورت عملی دوست ندارم  و زیبایی طبیعی واقعا بهتر به چشمم میاد، می‌گفت بی‌سلیقه‌ای و می‌گغت هرکس خوشگله عمل کرده 😐

اکثر مثالا رو زدم😂

بعد واقعا بعضی مواقع قلباً احساس می‌کنم از موفقیت شغلی و اینای من اصلا خوشحال نمیشه، مثلا در لحظه خیلی خوشحال میشه و تبریک می‌گه بعد روزای بعد می‌بینم کلا من رو می‌بینه راهش رو کج می‌کنه :/

و دختر خوش قلبیه و منم خیلی دوستش دارم همیشه هم سعی می‌کنم بهش بگم این رو ولی احساس می‌کنم چون دیده من انقدر توی دوستی باهاش خوبم و اینا یا مثلا درمورد ورزشم و وضعیت مالیم صحبت نمی‌کنم که فکرش سمت چیزایی که درموردشون حس ناامنی داره نره، میاد من رو الکی می‌کوبه

یا مثلا بعضی دوستای مشترکمون پیشش از ظاهر من و اینا تعریف کردن، اصلا به من نیومد چیزی بگه که بعدا از زبون خودشون شنیدم و اینا. یا مثلا دو تامون دختریم ولی مثلا می‌گفت من مثل خواهری غیرتی می‌شم روت میگم درمورد ظاهرت نظر ندن (کسایی که نظر میدادن هم دختر بودن کلا گروه دوستی  دختریم همه)