من باید با حال بد بتونم ادامه بدم باهمون ناامیدی و منفی بافیم. چون من هرچی بزرگتر میشم دارم بدتر میشم و خود کم بین تر.نمیتونم باور مثبت خلق کنم.چون اینا مستلزم روحیه ی قوی منه.ک این فقط برا قبل شکستم بود
منم تا قبل ورود ب دانشگام باشه با ته مونده ایی از امید تونستم بجنگم ک نجات بدم خودمو اما الان ی یذره بزرگتر شدم انگار همون ته مونده امیدم رو دیگ ندارم،وچون حال روحیم بده نمیتونم انگیزه و امید بدم ب خودم.خیلی بده این جور.آدم دشمن خودش باشه از ی جایی
این طبیعیه هممون گرفتار این مسئله ایم به خاطر اوضاع اقتصادی اجتماعب و…
ولی درست میشه ببین الان همه چی سخت شه همه ی دنیا و عالم بهمون بد کنن ما حداقل باید خودمونو دوست داسته باشیم و ناز خودمونو بکشیم عزیزتر از خودمون که نداریم؟ به قول یه خانمی که خیییلی زندگی وحشتناکی داشت میگفت باید قوی باشم جز خودم کسیو ندارم بهش تکیه کنم و چاره ای جز قوی بودن ندارم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
51 ثانیه پیش
53 ثانیه پیش
53 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
