پونزده ساله ازدواج کردم...
یه دختر مهربون و بشدت با احساس بودم که ملاک اصلیم برای انتخاب همسر عشق بود.
وقتی همسرم سرراهم قرار گرفت، ادعای عاشقی داشت منم با تموم اختلاف فرهنگیهای خانواده ها و درآمد کمش قبول کردم.
گفتم فقط عاشق هم باشیم، بقیه کم و کسری ها رو باهم میسازیم. تازه اینجوری قشنگ تره.
ولی نشد اون چیزی که میخواستم... توی زندگی عشق چندانی نصیبم نشد...
فقط از اینجا رونده و از اونجا مونده شدم😢
اگر پای بچه‌هام وسط نبود اشتباهمو جبران میکردم اما بچه‌ها چی... 😢
برین پیش مشاور رابطه تون و درست کنین
بابت گذشته ناراحت نباش
همه اشتباه میکنن
برگردی عقب دیگه باهاش ازدواج نمیکنی ؟
منم مثل تو
دردمو خودش طی این سالها سنگین و سنگین تر کرد. با سردیهای شدیدش، با تلاش نکردنش، با کارهاش...
میدونی دلم از چی میسوزه؟ از این که من بینهایت قانع بودم و هستم. هیچ وقت خواسته بزرگی که در توانش نباشه ازش نداشتم. خوشحال کردن من و به دست آوردن دلم خییییلی آسون بود ولی نخواست و نکرد! 🥺
میدونی دقیقا اشتباه ما همینه مردا عاشق اینن یه رویا بزرگ داشته باشن بعد براش بجنگن اصلا ایجاد شدن برای کار و تلاش بعدش تو هم باید زیاد بخوای باید ناراضی باشی ارزش تو خیلی بالاتر از یه زندگی معمولیه وقتی هدف آسون باشه بی اهمیت میشه میزاریش یه گوشه میگی ولش کن برای اون همیشه وقت هست ..
نمیدونم مال کدوم دهه هستی و مجردی یا متاهل، ولی توی گوش ما دهه شصتیا همیشه فرو کردن که باید قانع باشی، باید بسازی، نباید زیاده خواه باشی
من الان میدونم که این روش بشدت اشتباهه، ولی حتی بلد نیستم جور دیگه ای رفتار کنم
