شغلتون چیه و چند سالتونه بگید بلکه انرژی بگیرم به خودم بیام برم سرکارر🫠🫠🫠🫠

چون در این شغل یا از اول وجدانت حساس نیست یا اگر هست انتخاب میکنی وجدانتو بکشی

اضطراب کاری بسیار بالاست و این روان و جسمتو فرسوده میکنه

به مرور زمان روی دیدگاهت اثر میگذاره و به سمت بدبینی هدایتت میکنه

۳۷ سالمه،کارمند شرکت خصوصی ام،

ببین‌الان برای اینکه‌خسته باشی خیلی زوده،من ۲۲ سالگی که فارغ التحصیل شدم زمین و زمان رو بهم‌دوختم‌برای کار،هریروز که بیکار تو خونه بودم‌اندازه یکسال پیر‌میشدم،البته اینم بگم شرایط نسل ما با شما فرق داشت،اون زمان‌متقاضی زیاد بود و کار کم،الان اینجور نیست خیلی طول میکشه تا یک جایگاه شغلی پربشه،نسل جدید مثل نسل قبل کم توقع نیست و حاضر نیستن باهر شرایطی کار کنه. اگر یه ذره همت کنی یه شغل خوب پیدا میکنی

معلوم نیست والا 

  پیام نورم غیر حضوری میخونممم فقط در حد نمونه سوال شب امتحان پاسممم انصراف نمیدم 

فرقی نداره برا آزمون استخدامی باید کلی بخونییی 

رشته منم باید ارشد بخونی کلی کارگاه شرکت کنی کلی وقت و هزینه می‌خواهد آخرشم هیچی  کنکور بدم فکر کنم بهتر باشهه

حالا شانس خودم امتحان میکنممم قبولم نشدم نشدمممم همین رشته ادامه میدممم

شیش ماه چیزی نیست عزیزم، اگر موقعیتش خوبه و اینده خوبی داره حتما‌می ارزه،فکرشو کن اونجا رو نری برای اون شیش ماه برنامه خاصی داری؟

بعدش اینو بدون برای اینکه توی کارت خبره بشی و حرفی برای گفتن‌داشته باشی باید سالها به قول معروف خاک اون کارو بخوری،دوره ببینی ،مطالعه کنی ،صرف مدرک دانشگاه برای اینکه توی یه شغل موفق بشی کافی نیست،

قربونت،موفق باشی،به نظر من هم از دستش نده،همیشه همچین فرصتایی گیر نمیاد،اگر شرایط و اینده ش خوبه حتما برو