از سختی ها و تروما هایی که توی خونه ی پدری داشتید همسرتون میدونه؟
چقدر تکیه گاه تون هست؟
اگه میشه تجربه تون رو بگید
همسرم بلای جونمه
من برم گم شم محو شم نابود شم
این جمله رو مغزم ارور قرمز داد دیدم
میدونه
و اونقدر برام خوب بوده پشت و پناه بوده ک هیچ وقت نمیتونم جبران کنم براش
ولا من مجردم.اما احساس میکنم نباید از تروماهای خونه ی پدری پیش همسرت بگی چون میشه نقطه ضعفت.البته شایدم اشتباه میکنم..!
خیلی هم رفیقه هم مرحم روح .همه چی رو میدونه و پشتمه
خوشبحال اونا ک هست
همسرم در کل آدمی هست که بشه بهش تکیه کرد و درکش بالاست
اما با این وجود من هررررررگزززززز از کم و کسری های خونه ی پدری هییییچی براش نگفتم و نمیگم
هر چیزی بوده بین من و خانواده ام بوده
دلیلی نداره بخوام بهش بگم
براچی بگم و دیدگاهش رو نسبت به خانواده ام عوض کنم
بجاش سعی کردم توی زندگی متاهلی اون نقاط ضعف رو بزارم کنار و زندگی جدید خودمو بسازم
هیچ وقت از کمبودهاتون برای همسرتون نگید هیییچ وقت
نه
خودم پناه خودمم
نه تکیه گاهه نه پناه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
50 ثانیه پیش
51 ثانیه پیش
56 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
