در سن 42 سالگی دوباره درس خوندن

من جای شما بودم به یک مورد پول ساز فکر میکردم حالا هرچی باشه. مثلا یک آموزشگاه کنکور گ، احداث یک مدرسه غیر انتفاعی، یک مهد کودک خصوصی، حتی یک مغازه ( اگر رشته تون را میدونستم بهتر میتونستم بگم بهتون)

یا حتی به جای لیسانس دیگه پسا دکتری بخونید هم حقوق داره هم فرصت پیدا میکنید توی شرکتهای دانش بنیان کار مربوط به خودتون را پیدا کنید و ...

خودم هم دانشجوی دکتری دولتی هستم درک میکنم چی میگید ولی قدم توی مسیری نذارید که از همین الان تهش را نمیدونید.

کاش این جمله را یک نفر دم کنکور به خودم میگفت.

و یک مورد دیگه اینکه اگر دوست دارید و شرایط دارید برای مهاجرت اقدام کنید.

یعنی کلا استاد دانشگاه بودن به درد نمیخوره؟!یا مثه معلمی هست و استخدامی و حق التدریسی داره؟!!

دقیقا خیلی زود گذشت دلم برای دورع دبیرستانم تنگ میشه چه نسل خوشگلی بودیم خاتمی اومده بود مدام جلسات پرسشگری بود کل حامعه جوون بود مانتوها رنکی دانشگاهها شلوغ جامعه زنده من تو گوگل دنبال اسم دوستام میگردم 

راستش من کارمندم و شغلم رو دوست ندارم  ولی خیلیا میگن نه تو که شغلت خوبه و نمی دونم به عنوان یه خانم عالی هست برات و اینا ولی من همیشه دوست داشتم یه شغل خلاقانه و هنری داشتم تا یه کار ثابت و روتین. الان بعد چند سال انگار روحمم به این قفس عادت کرده و حوصله ام نمی کشه برم سمت یادگیری چیزایی که تو جوونی دوست داشتم شایدم تنبلم نمی دونم. من سی و پنج سالمه و بچه ندارم همش روزا سرکارم یه کار تکراری و بقیه روزمم کارای خونه و ... گاهی جسته و گریخته کارای هنری می کنم اما راستش اونطوری دیگه انگیزه و استمرار ندارم . همش برا وقت گذرونیه انگار بعضی همکارام تو این مدت خوندن دکترا گرفتن من حتی دنبال اونم نرفتم

آهان یعنی یا باید هیات علمی باشی یا حق التدریسی؟! غیر این دو تا نمیشه!؟

دقیقاااا فدا شدم😔فکر نمیکردم ازدواج و بچه داری اینقدر سخت باشه.بعد ازدواج خیلی تنها شدم.شما که دهه شصتی هستید میدونید رشته ریاضی خوندن و رتبه سه رقمی شدن چقدررررر زمان ما سخت بود.خیلی درس میخوندم.خیلیییییی.نه از اجبار ،عاشقانه میخوندم.ولی تا ارشد ادامه دادم و دکترا رو نتونستم ادامه بدم و حتی نمیتونم برم سرکار...

دائم منتظرم بچه ها بزرگ بشن یه کاری بکنم...

واقعا خود ازدواج انقدر چالش و مسئولیت داشت که شخصا از بچه دار شدن می ترسم و بی خیالش شدم. الانم حس بیخودی دارم چون بعد کار همسرم میره دنبال یادگیری و علایقش من باید همش فکر ناهار و شام باشم.

دقیقا خود ازدواج و تحمل خانواده همسر خودش یه چالش بزرگ بود خصوصا برای ماها که تا قبل ازدواج سرمون فقط توی کتاب بود و از آزار و اذیت و حاضر جوابی هیچی نمیدونستیم.اون بحران رو با افسردگی رد کردیم افتادیم تو سختی های بچه داری....