بنظرتون چرا افرادی که شادن و برای چیزی اهمیت نمیدن اهل خداو پیامبر هستن و لی خیلی جدی نمیگیرنشون خوشبختن مریض نمیشن پولداران همه بهشون احترام میزارن؟
برعکس کسی که خیلی مراقبه گناه نکنه دلش مهربونه کلی بدبدختی داره همش تو حسرت و فقره ارامش نداره؟
بعضی وقتا میگم اگه اون دنیایی هم باشه بازم این ادم دوروعه و حیله گره راحت تر از آدمایی ک احساسین و دلشون پاکه زندگی میکنن
همه چیزو رها کن عشق بازی کن با خدا و دنیا و زندگی
من تابحال ادم دل پاک ندیدم
هرکی میرسه توهم داره خیلی دلش پاکه درصورتی بی ذاتیاشونو خودم با چشمای خودم دیدگ
اصلا چرا بعضیا خوشبختن ارامش دارن اما بعضیا بدبختن شانس نداره آیااین اراده خدابوده؟ مگه نمیگن خدابین بنده هاش فرق نمیزاره؟؟؟؟
اگه اراده خودشون بوده چطور اخه خصوصیاتشون چیه واقعا کسی میدونه؟
چون بنظر من گناه یعنی حق الناس کسی رو اذیت نکن کسی ازت نرنجه بقیه چیزا گناه نیست اینو از بچگی تو مغز آدما فرو کردن گناه یعنی چی آخه
اينطوريام نيست
ك هر كي دنيا به كامشه از خوبيشه و هر كي مشكل و گرفتاري داره از بديشه
