در باب اشعار نیک اختران آسمان ادب، سعدی، مولوی، حافظ چنین می توان گفت:
غزلیات سعدی به کوچه باغی زیبا در فصل بهار پس از بارش بارانی ملایم می ماند که از یک سو بوی چینه گلی نم زده مشام را می نوازد و از سوی دیگر تازگی و شادابی درختان با همراهی نغمه‌های پرشور بلبلان وجود آدمی را به وجد می کشد:
وقتی دل سودایی، می‌رفت به بستان‌ها
بی‌خویشتنم کردی، بوی گل و ریحان‌ها
گه نعره زدی بلبل، گه جامه دریدی گل
تا یاد تو افتادم، از یاد برفت آن‌ها
ای مهر تو در دل‌ها، وی مهر تو بر لب‌ها
وی شور تو در سرها، وی سِر تو در جان‌ها
تا عهد تو دربستم، عهد همه بشکستم
بعد از تو روا باشد، نقض همه پیمان‌ها
تا خار غم عشقت، آویخته در دامن
کوته نظری باشد، رفتن به گلستان‌ها
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد
باید که فروشوید دست، از همه درمان‌ها
هر کاو نظری دارد، با یار کمان ابرو
باید که سپر باشد، پیش همه پیکان‌ها
گویند مگو سعدی، چندین سخن از عشقش
می‌گویم و بعد از من، گویند به دوران‌ها
